kontakt:
lub
tel. 606 314 661, 602 123 561, 22 407 55 81
Zadaniem hotelarstwa jest zapewnienie turystom, w zależności od ich oczekiwań, odpowiednich warunków pobytu poza miejscem stałego zamieszkania, a także kształtowanie turystycznej bazy noclegowej i świadczenie usług w ramach funkcjonowania przedsiębiorstw hotelarskich. Istotą hotelarstwa jest przede wszystkim gościnność, a więc zapewnienie:
Konieczność zapewnienia odpowiednich warunków świadczenia usług hotelarskich wymaga od przedsiębiorców zainwestowania znacznych środków finansowych na budowę (lub rozbudowę) oraz utrzymanie obiektów i pomieszczeń obsługowych. Jeśli założymy, że nasz przyszły Hotelarz posiada wystarczające środki na realizację swoich planów związanych z budową i otwarciem hotelu, to może przystąpić w oparciu o niezbędne akty prawnych do urzeczywistniania wymarzonego celu.
Podstawowym aktem prawnym gwarantującym ochronę prawną wolności człowieka i zapewniającym każdemu wolność wyboru miejsca zamieszkania i pobytu, wolność poruszania się po terytorium Polski oraz możliwość swobodnego opuszczania tego terytorium jest KONSTYTUCJA RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ – z dn. 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. z 1997r. Nr 78, poz. 483.). Ustawa zasadnicza daje również możliwość podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej na terenie RP, co potwierdza USTAWA O SWOBODZIE DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ z dn. 2 lipca 2004. (Dz. U. z 2004r., Nr 173, poz. 1807) – która definiuje zarówno działalność gospodarczą (art. 2) oraz przedsiębiorcę (art. 4.1) jako osobę fizyczną, osobę prawną i jednostkę organizacyjną nie będącą osobą prawną działającą w różnych formach prawnych (spółki handlowe, spółdzielnie, stowarzyszenia, przedsiębiorstwa państwowe).
Gdy nasz Hotelarz korzystający z pełni praw i obowiązków otrzyma już wpis do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo do Ewidencji Działalności Gospodarczej może rozpocząć działalność gospodarczą (art. 14.1. ust. o swobodzie dział. gospod.). Oczywiście musi jeszcze otrzymać dwa ważne numery dla każdego przedsiębiorcy: NIP, czyli Numer Identyfikacji Podatkowej - dziesięciocyfrowy kod, służący do identyfikacji podmiotów płacących podatki w Polsce, nadawany przez urzędy skarbowe na podstawie powszechnego obowiązku ewidencyjnemu, określonemu w USTAWIE O ZASADACH EWIDENCJI I IDENTYFIKACJI PODATNIKÓW I PŁATNIKÓW z dnia 13 października 1995 r. (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz.2681 z późn. zm.) oraz REGON – skrót od Rejestr Gospodarki Narodowej, który jest dziewięciocyfrowym numerem identyfikacyjnym podmiotu gospodarczego w krajowym rejestrze urzędowym podmiotów gospodarki narodowej i został utworzony na podstawie art. 41.1.1. USTAWY O STATYSTYCE PUBLICZNEJ z dnia 29 czerwca 1995 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 439 z późn. zm.).
Przyjmiemy jeszcze jedno założenie – nasz Hotelarz posiada nieruchomość gruntową, czyli grunt (część powierzchni ziemi), który stanowi odrębny przedmiot własności (art. 46 KODEKSU CYWILNEGO - tekst jednolity: Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz.93 ze zm.) wpisany do księgi wieczystej zgodnie z USTAWĄ O KSIĘGACH WIECZYSTYCH I HIPOTECE z 6 lipca 1982r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 Nr 124 poz. 1361 z późn. zm.), zaś integralną częścią gruntu są budynki na nim stojące, czyli hotel.
Pojęcie hotelu jak i podobnego obiektu wiąże się z pojęciem wszelkich lokali zarówno mieszkalnych jak i użytkowych. W USTAWIE O WŁASNOŚCI LOKALI z dn. 24 czerwca 1994r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r., nr 80, poz. 903) za lokal mieszkalny (art. 2 ust. 2) uznano wydzieloną trwałymi ścianami izbę w obrębie budynku lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Hotelem (lub podobnym obiektem) jest prowadzony w celach zarobkowych, a więc stale, odpłatnie i w sposób profesjonalny, zakład dysponujący pomieszczeniami przeznaczonymi do czasowego pobytu gości, tj. zapewnienia im noclegu i zamieszkania – Kodeks cywilny. Natomiast USTAWA O USŁUGACH TURYSTYCZNYCH z dn. 29 sierpnia 1997r. (tekst jednolity: Dz. U. Z 2004 r., nr 223, poz. 2268) podaje w art. 36.1. następującą definicję hotelu – obiekt posiadający co najmniej 10 pokoi, w tym większość miejsc w pokojach jedo- i dwuosobowych, świadczący szeroki zakres usług związanych z pobytem klientów.
Nasz Hotelarz już niedługo zgodnie z ustawą o usługach turystycznych będzie mógł świadczyć usługi hotelarskie. Art. 3.8. ustawy o usługach turystycznych definiuje usługi hotelarskie jako „krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych.” Usługi hotelarskie mogą być świadczone w obiektach hotelarskich które spełniają (art. 35.1. u.u.t.):
Niedługo, albowiem ustawa o usługach turystycznych wprowadza rodzaje obiektów hotelarskich oraz ich kategoryzację. Dlatego też przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich nasz Hotelarz jest zobowiązany uzyskać zaszeregowanie swojego obiektu do odpowiedniego rodzaju i kategorii, co związane jest z wyposażeniem, odpowiednimi kwalifikacjami personelu oraz zakresem świadczonych usług.
Marszałek Województwa właściwy ze względu na miejsce położenia obiektu:
Przed wydaniem decyzji w zakresie rodzajów i kategorii obiektów hotelarskich Marszałek Województwa może zwracać się o opinię do wyspecjalizowanych stowarzyszeń (PTTK, Polskie Zrzeszenie Hoteli, Polska Federacja Campingu i Caravaningu itp).
Wszelkie kwestie zaszeregowania hoteli regulują: Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dn. 19 sierpnia 2004r. w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których świadczone są usługi hotelarskie (Dz.U. z 2004r. nr 188, poz. 1945) oraz Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dn. 28 czerwca 2001r. w sprawie opłat związanych z zaszeregowaniem obiektu hotelarskiego (Dz.U. z 2001r. nr 72, poz.751).
W powyższych rozporządzeniach m.in.:
W związku z tym, że nasz Hotelarz będzie prowadził hotel, a zgodnie z kategoryzacją bez względu na gwiazdkę hotel musi posiadać lokal gastronomiczny, Hotelarz będzie zobowiązany spełnić szereg wymogów sanitarnych z tym związanych. Regulują to m. in.
Należy również pamiętać, że w przypadku budowy nowego obiektu, rozbudowy czy przebudowy trzeba odnieść się do PRAWA BUDOWLANEGO z dnia 7 lipca 1994 r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 207 poz. 2016) regulującego kwestie z tym związane oraz innych przepisów uzupełniających.
Kiedy nasz Hotelarz przebije się przez grubą warstwę formalności, efektem jego działalności będzie materialny produkt (np. miejsce noclegowe) połączony z usługami niematerialnymi, takimi jak obsługa klienta, stworzenie odpowiedniej atmosfery oraz wizerunku hotelu. A w związku z tym, że hotelarstwo nie jest koncesjonowane, to hotel może być prowadzony zarówno przez właściciela, dzierżawcę czy leasingobiorcę.
Pozostają jeszcze pewne kwestie formalne zawarte w regulaminach porządkowych obiektów hotelarskich, które przedsiębiorca świadczący usługi hotelarskie może wydawać zgodnie z art.44.3 ustawy o usługach turystycznych. Celem tych regulaminów jest zapewnienie porządku oraz bezpieczeństwa klientów i ich mienia. Moc tego rodzaju nienormatywnych aktów prawnych wynika bezpośrednio ze wspomnianej ustawy. Regulamin taki w sposób automatyczny wpływa na stosunki pomiędzy hotelem a klientem, osobami towarzyszącymi gościom hotelowym, osobami odwiedzającymi gości hotelowych, jak również z wszystkimi innymi osobami przebywającymi na terenie danego obiektu hotelowego. Pod tym względem znaczenie hotelowego regulaminu porządkowego jest podobne jak przepisów porządkowych ustalanych przez upoważnione organy administracji publicznej.
LITERATURA:
„Główny Organizator” - jeśli program wycieczki, szkolenia lub jakaś impreza turystyczna była trudna lub niemożliwa do zrealizowania przez wiele wieków, a ludzie odstępowali od jej realizacji, to wtedy anioł lub diabeł posłał Agnieszkę... i nierealne od tego czasu stało się wykonalne. Tak, niewątpliwie każdy zamawiający usługę w naszym Towarzystwie na własne, turystyczne oczy zobaczy kunszt organizacyjny Agnieszki - jej solidność i rzetelność, a przede wszystkim jasne, konkretne podejście do powierzonego zadania. Poza tym jako jedyna kobieta w Zarządzie TTPiK trzyma i dzieli kasę, więc... sami rozumiecie - niskie ukłony i szacuneczek!
Uprawnienia: Pilot wycieczek, Przewodnik Ojcowskiego PN, Przewodnik Roztoczańskiego PN, Instruktor Turystyki Kwalifikowanej, Instruktor Nordic Walking.
Języki: angielski.
Klasa, urok, wdzięk i profesjonalizm, a w dodatku w wersji dwujęzycznej - polskiej lub hiszpańskiej. Półwysep Iberyjski poznała od morza do morza, a pod hiszpańskim niebem nabrała iście południowego temperamentu. Turystom zwiedzającym z „Caro” długo w pamięci pozostaną poznane zabytki i błękitne oczy Pani Przewodnik.
Uprawnienia: Pilot wycieczek, Instruktor Turystyki Kwalifikowanej.
Języki: hiszpański, angielski.
Nie umie spokojnie usiedzieć w jednym miejscu. Spływ na Ukrainie, zwiedzanie Bukaresztu, wodne szaleństwo na Mazurach, a wszystko w dwa tygodnie? Żaden problem! Dla niej słowo "niemożliwe" nie istnieje. Szalone wyzwania - podziwianie ziem Polskich i obcych - zjada na śniadanie i popija ciut spokojniejszymi - żeglowaniem po rozgniewanych wodach Bałtyku. Znajdzie wyjście z każdej opresji, bo bez worka pomysłów, uśmiechu na twarzy i garści optymizmu w kieszeni nigdzie się nie rusza.
Uprawnienia: pilot wycieczek, instruktor turystyki kwalifikowanej, instruktor nordic walking, sternik jachtowy.
Języki: angielski, włoski
„Najweselszy człowiek na świecie” - rozśmieszy i rozweseli każdego. Włodek jest oficerem rezerwy Marynarki Wojennej. W czasie swojej służby wojskowej uczestniczył w wielu misjach zagranicznych. W latach dziewięćdziesiątych spędził ponad trzy lata na misjach na terenach Republiki Chorwackiej oraz Republiki Bośni i Hercegowiny. Stąd jego zamiłowanie do Bałkanów. Na przełomie lat 2003/2004 spędził 10 miesięcy na misji irackiej, stacjonując w bazie Camp Babylon. Liczba włodkowych zainteresowań jest iście niebywała, a wśród nich na czele wysuwają się: Varsavianistyka, historia, militaria, marynistyka, podróżowanie, numizmatyka itd.
Uprawnienia: Pilot wycieczek, Przewodnik miejski - Warszawa, Przewodnik Roztoczańskiego PN, Instruktor Turystyki Kwalifikowanej.
Języki: angielski, rosyjski, chorwacki, serbski.
„Człowiek z Tytanu” - całkowicie odporny na wszelkie niedogodności, warunki terenowe i atmosferyczne. Właściwie całe życie Mieszka i jego praca od lat związane są z turystyką i obsługą ruchu turystycznego, a także szkoleniem kadr. „Praktyk” - to najlepsze określenie! Z wykształcenia geolog, z zamiłowania krajoznawca. Niekwestionowany specjalista w zakresie speleoturystyki i fortyfikacji. Jeśli kiedyś w książkach o turystyce kwalifikowanej pojawi się zdjęcie pokazujące takiego turystę, będzie to z całą pewnością fotka przedstawiająca Mieszka. Podobnie zresztą jak w przypadku zobrazowania powiedzenia „oddać serce na dłoni”, będzie to mieszkowe serducho.
Uprawnienia: Pilot wycieczek, Przewodnik terenowy, Przewodnik Ojcowskiego PN, Przewodnik Roztoczańskiego PN, Instruktor Turystyki Kwalifikowanej.
Języki: angielski.
„Człowiek Renesansu” - o Sergiuszu można napisać tyle... lub książkę. Ale spróbujmy... Trudno znaleźć temat, którego nie dałoby się podjąć z Sergiuszem. Z zamiłowania turysta-przyrodnik, ale i informatyk. Z wykształcenia teolog, a z praktyki pedagog. Z uprawnień pilot i przewodnik, ale i instruktor survivalu oraz turystyki jaskiniowej. Mieszkaniec Dolnego Śląska, Małopolski, Mazur i Warszawy. „Złota rączka” w naszym Stowarzyszeniu. Doskonały metodyk szkolenia kadr turystycznych, którego cierpliwość, spokój i serdeczność można określić jako „nadludzką”.
Uprawnienia: Pilot wycieczek, Przewodnik Ojcowskiego PN, Przewodnik Roztoczańskiego PN, Instruktor Turystyki Kwalifikowanej, Instruktor Survivalu, Instruktor Nordic Walking.
Języki: angielski, niemiecki.
Ivan jest naszym specjalistą od „polityki wschodniej”. Grupy z Rosji i Ukrainy nie mają dla Niego tajemnic, a i komunikacja w relacjach turysta-pilot będzie niezawodna. Swoją drogą któż mógłby być lepszy od „swojaka”. Wesoły, życzliwy i zawsze pogodny z temperamentem jak w naszej piosence „Hej Sokoły”.
Uprawnienia: Pilot wycieczek.
Języki: rosyjski, ukraiński.
Z Łukaszem zobaczycie Warszawę "obowiązkową", czyli tę z pocztówek, albumów i podręczników, ale także Warszawę, której już nie ma. Poznacie jej sekrety i legendy, jej historię i bohaterstwo. Wersja do wyboru: polska lub francuska. Zresztą... Łukasza trzeba po prostu posłuchać, żeby poznać jak w pracy przewodnickiej można w doskonały sposób połączyć: profesjonalizm, spokój, serdeczność i piękną mowę.
Uprawnienia: Przewodnik miejski - Warszawa, Pilot wycieczek.
Języki: francuski.
„Nadinstruktor” - od niepamiętnych dla siebie czasów uprawiający turystykę narciarską i żeglarską, później także jaskiniową. „Krajoznawca - Praktyk” - od kilkunastu lat pracujący czynnie jako przewodnik, instruktor oraz kierownik szkoleń kadr turystycznych. „Krajoznawca - Teoretyk” - autor wielu publikacji z zakresu turystyki kwalifikowanej, edukacji ekologicznej, botaniki, speleologii i architektury obronnej. Pasjonat podziemi i fortyfikacji oraz turystyki jaskiniowej.
Uprawnienia: Instruktor Przewodnictwa, Pilot wycieczek, Przewodnik terenowy, Przewodnik miejski, Przewodnik Ojcowskiego PN, Przewodnik Roztoczańskiego PN, Instruktor Turystyki Kwalifikowanej.
Języki: angielski.
TTPiK dysponuje bazą kadry turystycznej z następującymi uprawnieniami:
Wykonane ekspertyzy znajduj się tu: projekty
Turystyka i Rekreacja, t.5/2009, Warszawa 2009
Streszczenie
Region świętokrzyski jest obszarem o wyjątkowych walorach przyrody nieożywionej oraz bogatej historii górnictwa na ziemiach polskich sięgającej XII wieku. Pozostałościami po eksploatacji podziemnej są licznie sztolnie i wyrobiska górnicze. Uzupełnienie stanowią naturalne obiekty krasowe jakimi są jaskinie. Region Świętokrzyski posiada potencjał do rozwoju różnych form geoturystyki. Obecnie tylko dwa obiekty są udostępnione do zwiedzania: Jaskinia Raj oraz kopalnia krzemienia koło Opatowa. Potencjalne i reprezentatywne dla górnictwa kruszcowego są kopalnie zlokalizowane w rezerwacie „Góra Miedzianka” (gmina Chęciny). Wybrane obiekty po ich przystosowaniu do ruchu turystycznego mogłyby stworzyć podziemną trasę turystyczną. Uzupełnieniem byłaby ekspozycja muzealna, ścieżka edukacyjna oraz zaplecze rekreacyjne, gastronomiczne i noclegowe. Interesująca oferta dla zwiedzających stanowiłaby promocję regionu oraz rozwoju gospodarczego w oparciu o usługi branży turystycznej.
Abstract
The Świętokrzyskie Region is an area of exeptional values of inanimate nature with rich history of mining on Polish land going back to XII century. Numerous adits and mining excavatins are the residuals of undergrand exploit. Natural kras objects like caves are completion. The Świętokrzyskie Region has a big potential for development of different forms of geoturism. At present only two obcjects are accessible for visitors: “Raj” Cave and flint mines near Opatów. The potential and representative objects for metallic mining are adits lokated in “Mount Miedzianka” Reserve. The selected objects after their adaptation for turist activity could create undeground turistic route. The museum exhibition, educational footpath as well as recreation, gastronomy and accomodation would be complementary facilities. An interesting for tourist would be a goog promotion of the region and its economic development based on tourist trade services.
Wstęp
Początki górnictwa kruszcowego w Górach Świętokrzyskich sięgają końca XII w. i obejmują wydobycie oraz przetwórstwo rud ołowiu, miedzi i srebra. Działalność górnicza na tym terenie najwcześniej rozwijała się w okolicach Chęcin i Kielc. Eksploatacja początkowo odbywała się metodą powierzchniową, a pierwsze kopalnie pojawiły się w XV w. Bogactwo surowców mineralnych przyczyniło się do powstania ośrodków przemysłu związanych z górnictwem i hutnictwem, które w XIX w. przekształcone zostały w Staropolski Okręg Przemysłowy [4].
Pozostałościami zabytkowego górnictwa zachowanymi po dzień dzisiejszy są podziemne wyrobiska górnicze zlokalizowane na obszarze regionu świętokrzyskiego. Obecnie obiekty te nie są wykorzystywane w sposób przemysłowy i charakteryzują się różnym stanem zachowania oraz dostępności. Pomimo dużej liczby istotnych obiektów pogórniczych w Górach Świętokrzyskich udostępniono do ruchu turystycznego tylko jeden, związany z najstarszymi technikami i metodami górniczymi w Krzemionkach Opatowskich. Obiekt ten nie zapoznaje jednak turystów zwiedzających region świętokrzyski z górnictwem w okresie jego największego rozkwitu [1].
Jednym z potencjalnych miejsc do udostępnienia dla ruchu turystycznego jest zespół wyrobisk pogórniczych na Górze Miedzianka (gmina Chęciny). Uwarunkowania historyczne i geologiczne predysponują to miejsce do utworzenia w wybranych obiektach podziemnych tras turystycznych. Utworzenie tras umożliwi rozwój różnorodnych usług turystycznych świadczonych przez lokalną społeczność, a tym samym przyczyni się do powstania nowych miejsc pracy dla mieszkańców wsi Miedzianka oraz okolicznych miejscowości. Dla odwiedzających turystów przygotowane trasy umożliwią zapoznanie się z historią górnictwa kruszcowego i formami krasu podziemnego [3].
Charakterystyka obszaru
Góra Miedzianka (354 m.n.p.m.) położona jest w południowo – zachodniej części Gór Świętokrzyskich i wyraźnie wyróżnia się w okolicznym krajobrazie. Swojej dość skomplikowanej budowie geologicznej zawdzięcza pojawienie się w historii górnictwa kruszcowego. Występujące tu rudy miedzi wpłynęły na rozwój osadnictwa na tym terenie. Pierwsze źródła pisane potwierdzają wydobycie miedzi w wieku XV. W XVI w. następuje intensywny rozwój kopalni i wzrost wydobycia na szeroką skalę. II połowa XVII w. przynosi stopniowy upadek górnictwa co było wynikiem wyczerpania dostępnych złóż oraz ogólnego kryzysu spowodowanego wojnami szwedzkimi. W 1806 r. Austryjacy wznowili prace górnicze w celu pozyskania miedzi na potrzeby militarne. W okresie Królestwa Polskiego, w latach 1817 – 21, z inicjatywy Stanisława Staszica ponownie wszczęto eksploatację przemysłową. Wówczas wybito szyby „Maria”, „Antoni” i „Ludwik”. Kosztowne prace przyniosły skromne rezultaty, a w efekcie zastój górnictwa na Miedziance. Na początku XX w. poszukiwania i wydobycie wznawiają bracia Stanisław i Bolesław Łaszczyńscy. Stanisław Łaszczyński zastosował własną metodę elektrolicznego odzysku miedzi, dzięki której wydobycie ubogich rud miało się stać opłacalne. Ostatnie wznowienie prac poszukiwawczych złóż Miedzianki nastąpiło w latach 1949-54 [7]. Przeprowadzone ekspertyzy geologiczne i górnicze potwierdziły wyczerpanie rud miedzi, co ostatecznie przyczyniło się do zakończenia eksploatacji.
W roku 1958 na terenie Góry Miedzianki utworzono rezerwat przyrody nieożywionej o powierzchni 25 ha dla ochrony rzadko spotykanych minerałów, roślin i zwierząt, w skład którego weszły również dawne wyrobiska górnicze oraz występujące tu jaskinie krasowe [2]. Obecnie na infrastrukturę turystyczną Rezerwatu składają się następujące elementy:
Na terenie rezerwatu „Góra Miedzianka” zinwentaryzowano i opisano 10 obiektów naturalnych (jaskinie) i sztucznych (wyrobiska górnicze). (ryc. 1) (tab. 1) Niektóre z nich posiadają jednocześnie cechy obiektów naturalnych i sztucznych.
![Rycina 1: Lokalizacja jaskiń i schronisk skalnych na Górze Miedzianka wraz z numerem inwentarzowym [Źródło: Urban J. 1996: Jaskinie regionu świętokrzyskiego. Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, Warszawa]](/images/thumbnails/images/grafiki/foto/miedzianka-fill-448x400.jpg "Rycina 1: Lokalizacja jaskiń i schronisk skalnych na Górze Miedzianka wraz z numerem inwentarzowym [Źródło: Urban J. 1996: Jaskinie regionu świętokrzyskiego. Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, Warszawa]")
| Lp. | NUMER WG INWENTARZA | NAZWA OBIEKTU | DŁUGOŚĆ OBIEKTU |
| 1. | 2.19. | Jaskinia Nowa na Miedziance | 15m |
| 2. | 2.20. | Jaskinia w Sztolni Zofia na Miedziance | 715,5m |
| 3. | 2.21. | Schronisko Zachodnie na Miedziance | 35m |
| 4. | 2.22. | Schronisko Zakryte | 2,5m |
| 5. | 2.23. | Jaskinia Południowa na Miedziance | 12m |
| 6. | 2.24. | Schronisko Dwuotworowe na Miedziance | 8,5m |
| 7. | 2.25. | Jaskinia Hematytowa | 27,5m |
| 8. | 2.26. | Schronisko z Mostem Skalnym | 15m |
| 9. | 2.27. | Jaskinia Psia | 16,5m |
| 10. | 2.28. | Jaskinia w Sztolni Teresa na Miedziance | 523m |
Tabela 1: Wykaz zinwentaryzowanych jaskiń i schronisk skalnych na Górze Miedzianka [Źródło: opracowanie własne]
Możliwości adaptacyjne obiektów podziemnych dla turystyki
Wśród istniejących obiektów dwa z nich należy rozpatrywać jako potencjalne do utworzenia w nich podziemnej trasy turystycznej przedstawiającej historię górnictwa oraz elementy przyrody żywej i nieożywionej. Obiekty te powinny spełniać szereg kryteriów, które stanowić będą o ich atrakcyjności turystycznej i możliwościach adaptacyjnych. Autorzy wyróżnili następujące kryteria szczegółowe:
Powyższe kryteria wśród obiektów zlokalizowanych w rezerwacie „Góra Miedzianka” spełniają: Jaskinia w Sztolni Zofia na Miedziance i Jaskinia w Sztolni Teresa na Miedziance. Wskazane obiekty posiadają dodatkowo wspólną cechę wyróżniającą je spośród innych. Jest to istnienie, w obrębie jednej pustki podziemnej, elementów naturalnych pochodzenia krasowego oraz elementów sztucznych powstałych w wyniku eksploatacji górniczej. Połączenie tych dwóch odmiennych, co do genezy, elementów jest wynikiem natrafiania podczas prac wydobywczych na naturalne próżnie, które utworzyły spójna całość z chodnikami górniczymi.
Jaskinia w Sztolni Zofia i w Sztolni Teresa na Miedziance znane były prawdopodobnie już od w XIV w., zaś główne prace górnicze prowadzone były w XIX w. Istotnymi walorami naukowo – dydaktycznymi w sztolniach są: duże nagromadzenie form geomorfologicznych typowych dla obszarów krasowych Gór Świętokrzyskich, występowanie nielicznych form naciekowych w postaci cienkich polew kalcytowych oraz dobrze zachowany system chodników górniczych wraz z zabytkowymi elementami zabezpieczającymi korytarze, a także mokrymi i suchymi szybami górniczymi. Na ścianach sztolni można obserwować mineralizację kruszcową w postaci żył malachitu i azurytu. W obiektach stwierdzono również występowanie około 10 gatunków nietoperzy [6].
Długość obiektów - 715 m. Jaskini w Sztolni Zofia na Miedziance, z czego 279 m. naturalnych pustek i 523 m. Jaskini w Sztolni Teresa na Miedziance, z czego 270 m. część jaskiniowa. Zachowane chodniki górnicze z odnogami bocznymi i wnękami pozwolą na zlokalizowanie w nich ekspozycji historycznych dotyczących górnictwa świętokrzyskiego. Proponowana długość podziemnej trasy turystycznej obejmującej główny ciąg kopalni, fragmenty ciągów bocznych oraz fragmenty naturalnych próżni krasowych w Sztolni Zofia wyniosłaby ok. 350 m., zaś w Sztolni Teresa ok. 390 m.
Niezbędne prace adaptacyjne przeprowadzone w sztolniach powinny dotyczyć:
Obydwie jaskinie są obiektami o rozwinięciu poziomym z elementami pionowymi takimi jak szyby górnicze. Planowany przebieg tras turystycznych oraz charakterystyka ekspozycji wymagają wykorzystania poziomych korytarzy sztolni w celu umiejscowienia eksponatów. Natomiast fragmenty pionowe z racji swojej budowy ograniczają w dużym stopniu możliwości adaptacyjne i wystawiennicze. Stanowić one będą część przebiegu trasy turystycznej jako charakterystyczny element kopalni.
Dostępność i specyfika istniejących otworów wejściowych obydwu sztolni ma elementarne znaczenie, decydujące o możliwości udostępnienia tych obiektów do ruchu turystycznego. Jaskinia w Sztolni Zofia na Miedziance posiada dwa różne otwory wejściowe, które można wykorzystać jako otwory „wejściowy” i „wyjściowy”, co pozwoli na wprowadzenie zwiedzania jednokierunkowego bez konieczności mijania się grup wewnątrz jaskini, a także zwiększy przepustowość w ruchu turystycznym. Lokalizacja obu otworów wejściowych pozwala na bezpieczne, nie eksponowane dojście do obiektu. Do obydwu otworów prowadzą wyraźne ścieżki. Otwór zachodni zlokalizowany jest u podstawy skały i posiada szerokość 5 m. i wysokość 4,5 m. Natomiast otwór południowo – wschodni ma szerokość 3 m. i wysokość 1,5 m. [6]. Oba wejścia połączone są ścieżką przebiegającą przez zbocze góry. W przypadku Jaskini w Sztolni Teresa na Miedziance obecny otwór wejściowy oraz korytarz doprowadzający do systemu chodników przeznaczonych do udostępnienia turystycznego uniemożliwia wykorzystanie go jako wejścia turystycznego. Dostępny otwór mimo nieznacznego, sztucznego poszerzenia ma kształt bardzo wąskiej szczeliny, której kontynuacją jest niski i bardzo stromy korytarz o błotnistym spągu, doprowadzający dopiero po kilkunastu metrach do chodników górniczych. W związku z tym głównym problemem adaptacyjnym sztolni będzie wykonanie sztucznego otworu wejściowego wprowadzającego bezpośrednio w ciąg chodników kopalnianych. Po wykonaniu sztucznego przebicia do powierzchni i zabezpieczeniu obecnego wejścia trasa turystyczna będzie musiała przybrać formę zamkniętej pętli, a na pewnym odcinku ruch turystyczny będzie odbywał się dwukierunkowo. Złożony przebieg korytarzy w sztolni pozwala na przygotowanie trasy w formie pętli ukazując jednocześnie fragmenty sztuczne jak i naturalne obiektu.
Podziemne trasy turystyczne będą udostępnianie dla zwiedzających na określonych warunkach wyłącznie z przewodnikiem w okresie od kwietnia do października, co wynika z realizacji planu ochrony rezerwatu przyrody, odnoszącego się m.in. do stanowisk zimowania nietoperzy zlokalizowanych w obiektach podziemnych.
W ramach wykonywania prac adaptacyjnych przy tworzeniu podziemnej trasy turystycznej oraz ekspozycji podziemnej autorzy proponują uwypuklenie walorów naukowo - dydaktycznych oraz estetycznych poprzez:
Elementy ekspozycji podziemnej powinny być uszeregowane tematycznie w obydwu obiektach w ten sposób, aby poznanie całości zagadnień wymagało zwiedzenia obydwu sztolni. Zakres i specyfika wskazanych do wykonania prac zabezpieczających i adaptacyjnych opartych na wymienionych kryteriach zostały opracowane na podstawie własnych obserwacji autorów w terenie na przełomie 2008/2009 roku. Zastosowane kryteria mogą posłużyć do określenia możliwości (także ekonomicznych) i celowości adaptacji obiektów o podobnej specyfice, położonych na różnych obszarach na potrzeby podziemnych tras turystycznych. Stanowią więc one w skali ponadregionalnej punk wyjściowy do szerszych analiz dotyczących udostępniania turystycznego obiektów podziemnych. Natomiast zakres prac adaptacyjnych i zabezpieczających został dostosowany do specyfiki jaskiń i sztolni górniczych położonych w rezerwacie „Góra Miedzianka”, co wskazuje, że prace te powinny być określane szczegółowo i osobno dla każdego obiektu. Wynika to ze swoistych i całkowicie odmiennych cech budowy, ukształtowania, położenia i stopnia zachowania poszczególnych obiektów zarówno naturalnych jak i tych pochodzenie antropogenicznego.
Infrastruktura uzupełniająca
Osobnym aspektem przygotowania do udostępnienia turystycznego w formie podziemnej trasy opisywanych obiektów powinna być infrastruktura powierzchniowa oraz zaplecze pomocnicze w formie różnorodnego zagospodarowania turystycznego, pełniącego funkcje usługowe dla turystów odwiedzających rezerwat „Góra Miedzianka”. W skład zagospodarowania turystycznego wchodziłyby:
Uzupełnieniem ekspozycji podziemnej powinny być elementy dydaktyczne zlokalizowane na powierzchni w formie wystawy muzealnej prezentującej dokumenty, archiwalia, zdjęcia i mapy związane z historią górnictwa regionu świętokrzyskiego ze szczególnym uwzględnieniem Miedzianki. Walory przyrody ożywionej byłyby natomiast ukazane na ścieżce przyrodniczej, która w okresie letnim prezentowałaby charakterystyczne zbiorowiska roślinne oraz przebiegałaby od Muzeum do Sztolni Teresa, a następnie Sztolni Zofia przez wybrane jaskinie i schroniska skalne tworząc zamkniętą pętle. Na trasie ścieżki przyrodniczej powinny znaleźć się:
Zwiedzanie jaskiń na trasie ścieżki odbywałoby się indywidualnie, zaś obiekty powinny być łatwo dostępne, bezpieczne dla zwiedzających i nie wymagające specjalnego przygotowania turystów. Autorzy proponują następujące jaskinie: Schronisko Dwuotworowe na Miedziance, Jaskinia Hematytowa, Schronisko z Mostem Skalnym. Pozostałe obiekty, których zwiedzanie mogłoby być niebezpieczne powinny zostać zabezpieczone w sposób harmonijny z krajobrazem, nie zaburzając estetyki Rezerwatu. Na początku ścieżki przyrodniczej w okolicach Muzeum powinno powstać miejsce biwakowe wyposażone w wiaty i zadaszenia ze stołami i ławkami, umożliwiające odwiedzającym spożycie własnych posiłków. Jednym z elementów terenu biwakowego powinno być miejsce do przygotowania ogniska dla grup zorganizowanych. Elementy architektoniczne pola biwakowego należałoby wykonać z materiałów naturalnych. Infrastruktura powierzchniowa, a w szczególności wystawa muzealna i ścieżka przyrodnicza powinny być udostępnione przez okres całego roku.
Podsumowanie
Rozwój gospodarczy i ekonomiczny regionu o tak zróżnicowanych walorach przyrody żywej i nieożywionej oraz bogatej historii przemysłu górniczego powinien być oparty na zachowaniu i zrównoważonym gospodarowaniu tymi walorami. Realizacja powyższych założeń możliwa jest poprzez odpowiednio określone funkcje i rodzaje turystyki możliwe do realizacji w obrębie tych obszarów. Specyfika regionu pozwala na zagospodarowanie turystyczne przy współudziale lokalnych społeczności dając szansę na zatrudnienie i przekwalifikowanie zawodowe w kierunku turystyki. Proponowane rozwiązanie udostępnienia obiektów podziemnych zarówno naturalnych jak i sztucznych jest jednym ze sposobów budowania nowej oferty turystycznej na omawianym terenie.
Region świętokrzyski posiada wybitne warunki do rozwoju turystyki przyrodniczej ze szczególnym uwzględnieniem rozwijającej się prężnie w ostatnich latach geoturystyki.
Piśmiennictwo:
1. Bąbel J. T. 2003: Krzemionki. Prehistoryczne kopalnie krzemienia pasiastego. Muzeum Historyczno - Archeologiczne, Ostrowiec Świętokrzyski
2. Cukierska M. 2001: Rezerwaty przyrody parków krajobrazowych Gór Świętokrzyskich i Ponidzia. Zarząd Świętokrzyskich i Nadnidziańskich Parków Krajobrazowych, Kielce
3. Nita J., Myga-Piątek U. 2006: Technika poszukiwań geologicznych, Geotermia, Zrównoważony rozwój. O potrzebie ochrony wyrobisk górniczych dla podniesienia walorów krajobrazowych i celów dydaktycznych obszarów eksploatacji surowców skalnych na przykładzie regionu kielecko - chęcińskigo z.1 4. Sowa R. 1998: Chęcińsko - Kielecki Park Krajobrazowy. Zarząd Świętokrzyskich i Nadnidziańskich Parków Krajobrazowych, Kielce
5. Stankiewicz J. 2002: Legendy Świętokrzyskie. Glob-Tour, Kielce
6. Urban J. 1996: Jaskinie regionu świętokrzyskiego. Polskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk o Ziemi, Warszawa
7. www.miedzianka.pl - Muzeum Górnictwa Kruszcowego (20.04.09.)
Wstęp
Niecka Nidziańska jest pełna interesujących zjawisk zarówno przyrody ożywionej jak i nieożywionej. Ze względu na występowanie licznych obiektów krasu gipsowego (powierzchniowego i podziemnego), region ten posiada status kluczowego obszaru Polski pod względem przyrodniczym oraz stanowi jeden z najatrakcyjniejszych przyrodniczo regionów w Polsce. Przyroda ożywioną jak i nieożywiona jest w tym regionie wyjątkowo cenna i nie do końca poznana.
Ze względu na te walory w 1986 roku powołano Zespół Parków Krajobrazowych Ponidzia, który stanowi obecnie prawną ochronę nad dziedzictwem przyrodniczym, krajobrazowym i historyczno - kulturowym tego terenu, odznaczającego się stosunkowo niskim poziomem degradacji środowiska. W skład Zespołu Parków weszły trzy Parki Krajobrazowe: Kozubowski, Nadnidziański i Szaniecki.
Wyniki badań zawarte w tej pracy dotyczą jeszcze dotąd mało poznanej grupy chrząszczy jaskiniowych z rodziny biegaczowatych. Badania przeprowadzono w Rezerwacie Skorocice, najbardziej reprezentatywnym obiekcie utworów krasowych Ponidzia.
Charakterystyka terenu badań
Rezerwat Skorocice położony jest w gminie Wiślica w miejscowości Skorocice na terenie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego (Mapa nr 1). Został utworzony w 1960 roku na powierzchni 7,7 ha jako rezerwat przyrody nieożywionej i florystyczny stepowy. Celem powołania rezerwatu było zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych naturalnego stanowiska roślinności stepowej oraz największego w Europie nagromadzenia form krasowych wykształconych w gipsach (Cukierska, 2001). Na obszarze Rezerwatu Skorocice zinwentaryzowano do końca 2006 roku 26 jaskiń i schronisk w gipsach, czyli 45 % wszystkich takich obiektów na Niecce Nidziańskiej. Największa z nich Jaskinia Skorocicka o długości 352 m oraz inne jaskinie leżące wzdłuż wschodniego zbocza doliny stanowią odcinki podziemnego przepływu Potoku Skorocickiego. Wśród pozostałych obiektów jaskiniowych występują głównie tunele i schroniska stanowiące starsze fragmenty poziomych kanałów (położone wyżej i przekształcone przez obrywy), szczeliny powstałe w wyniku zawalania się pustek krasowych oraz niskie, rozległe sale leżące prawie na poziomie zwierciadła wód (Urban, 1998).
Fauna utworów krasowych w Polsce
W Polsce szczegółowe badania nad fauną jaskiniową prowadzone były od lat 50. XX w. Poznanie jej w poszczególnych regionach krasowych jest jednak dość zróżnicowane.
Dla zwierząt przebywających w jaskiniach okresowo lub stale istotne są temperatura i wilgotność, światło odgrywa drugorzędną rolę. Dlatego niektóre gatunki zasiedlają nawet najdalsze partie jaskiń. Faunę zamieszkującą jaskinie zoolodzy podzielili na 3 zespoły, różniące się stopniem powiązania ich życia ze środowiskiem jaskiniowym:
Najbardziej charakterystyczną z wymienionych grup, choć jednocześnie najmniej liczną, są troglobionty. Przedstawiciele tej grupy wykazują daleko idące przystosowanie do warunków podziemnego życia. Nastąpił u nich zanik organów wzroku rekompensowany rozwojem zmysłów węchu i dotyku. Najczęściej są one całkowicie białe, gdyż w warunkach całkowitej ciemności wytwarzanie barwy ochronnej stało się zbędne.
Cele i metoda badawcza
Podstawowym celem badań było poznanie bezkręgowej fauny powierzchniowej i podziemnej największego w Polsce i jednego z największych w Europie skupiska krasu gipsowego w Rezerwacie Skorocice. Istotą badań miała być obserwacja zgrupowań chrząszczy nie tylko na powierzchni rezerwatu, ale przede wszystkim w jaskiniach, a tym samym potwierdzenie obecności fauny jaskiniowej zaliczanej do: troglobiontów, troglofili lub trogloksenów. Systematyczne obserwacje gatunków chrząszczy i ich liczebności na powierzchni i w jaskiniach prowadzone były w okresie od kwietnia 2004 r. do października 2007 r. Badania miały również określić przyczyny penetracji jaskiń przez gatunki występujące na powierzchni rezerwatu oraz w miejscach gdzie nie występują zjawiska krasowe. Ponadto określono skalę migracji chrząszczy pomiędzy dwoma skrajnie różniącymi się od siebie środowiskami: powierzchniowym i jaskiniowym.
Do odłowów chrząszczy podczas badań terenowych zastosowano metodę pułapek Barbera. Pułapki zastawione były na powierzchni jak i w jaskiniach w odległości 0, 5, 10 m od otworu wejściowego. Pułapki umieszczone 10 m od wejścia znajdowały się całkowicie w zasięgu specyficznych cech mikroklimatu jaskiniowego. Miało to na celu wyznaczenie zasięgu i granicy penetracji jaskiń przez gatunki powierzchniowe oraz wykazało spadek liczebności gatunków względem odległości od otworu wejściowego jaskini.
Wyniki
Na obszarze Rezerwatu Skorocice zaobserwowano następujące rodziny chrząszczy: Biegaczowate (Carabidae), czarnuchowate (Tenebrionidae, omarlicowate (Silphidae), stonkowate (Chrysomelidae), majkowate (Meloidae), ryjkowce (Curculionidae), sprężykowate (Elateridae), bogatkowate (Buprestidae).
Pośród występujących na badanym terenie chrząszczy udział biegaczowatych był największy i stanowił 54 % całej badanej grupy owadów. Wśród 8 obserwowanych na terenie Rezerwatu Skorocice rodzin chrząszczy w jaskiniach obserwowane były wyłącznie przedstawiciele rodziny biegaczowatych z następujących rodzajów: biegacz (Carabus), szykoń (Pterostichus), łokaś (Zabrus), Badister, skorobieżek (Amara), skoropędek (Europhilus), dzier (Pseudoophonus)
Najliczniej i regularnie obserwowanymi w jaskiniach były rodzaje Amara, Pterostichus, Carabus i Badister (Ryc, 1). Były to także te rodzaje, których przedstawiciele penetrowały jaskinię w znacznej odległości od otworu wejściowego (do 15 m). Pozostałe rodzaje obserwowane były w częściach przyotworowych, sporadycznie i w małej liczebności. Istotnym faktem jest także ten, iż fauna chrząszczy utworów krasowych stanowi zdecydowanie mniej liczebną i mniej zróżnicowaną grupę niż fauna obserwowana na powierzchni rezerwatu Skorocice.
Przeprowadzone obserwacje dowiodły, że największy spadek liczby gatunków widoczny jest między 5 a 10 m od otworu. To właśnie pomiędzy 5 a 10 m w badanych jaskiniach znajduje się granica pomiędzy wpływem środowiska powierzchniowego i jaskiniowego. Granica ta stanowi końcowy obszar docierania światła dziennego, wpływów i zmian temperatur zewnętrznych, a także miejsce, gdzie namulisko z humusowego, organicznego zmienia się stopniowo w gliniaste lub skaliste. Zasięg penetracji jaskiń przez poszczególne rodzaje chrząszczy przedstawiono wykazano graficznie na rycinie 2.
Wnioski
Na podstawie przeprowadzonych badań nasuwają się następujące wnioski dotyczące relacji ilościowojakościowych badanej grupy zwierząt, a także typu dominacji oraz zasięgu obserwowanych gatunków.
Ochrona i zachowanie jaskiń krasu gipsowego Doliny Nidy pozwoliłyby w przyszłości na przeprowadzenie szczegółowych badań fauny bezkręgowej w jaskiniach położonych poza ich największym skupiskiem – Doliną Skorocicką. Fakt występowania i zróżnicowania fauny jaskiń tego terenu zostało potwierdzone prezentowanymi wynikami badań.
Literatura
[1] Bednarska E., 1996, Parki Krajobrazowe Ponidzia, Kielce.
[2] Cukierska M., 2001, Rezerwaty Przyrody Parków Krajobrazowych Ponidzia, Kielce.
[3] Flis J., 1954, Kras Gipsowy Niecki Nidziańskiej, Warszawa.
[4] Kalemba E., Kaźmierczak R., 1996, Waloryzacja Przyrodnicza Nadnidziańskiego Parku
Krajobrazowego, Kielce.
[5] Łuszczyński J., Łuszczyńska B., 1999, Geologiczno - Botaniczna Ścieżka Dydaktyczna w
Rezerwacie Skorocice, Kielce.
[6] Ponikiewski A., 2005, Nowe Jaskinie w Rezerwacie Skorocice w: Jaskinie nr 1, str. 31,
Kraków.
[7] Pulina M., 1999, Kras. Formy i procesy, Katowice.
[8] Urban J., [red. n.], 1998, Jaskinie Niecki Nidziańskiej, Warszawa.
[9] Wołoszyn B.W., 1990, Jaskinie Zespołu Parków Krajobrazowych Ponidzia w: Studia Ośrodka
Dokumentacji Fizjograficznej, nr 18, str. 275-341, Kielce.
[10] Zając T., Zając K., 2002, Fauna Parków Krajobrazowych Ponidzia, Kielce.
Artykuł ukazał się w materiałach pokonferencyjnych Konferencji naukowej pt.: "Społeczno-ekonomiczno-przyrodnicze aspekty zrównoważonego rozwoju", Lublin 2008, KUL.
Termin prowadzenia obserwacji: 2010
Obszar: dolina Wisły - Warszawa /zbiorowiska leśne, łąkowe i synantropijne/
Badana grupa owadów: rodzina biegaczowate (Carabidae) ze szczególnym uwzględnieniem rodzaju biegacz (Carabus)
Metoda: Pułapki Barbera /oznaczanie przyżyciowe/
Cel: Określenie składu gatunkowego i procentowego udziału poszczególnych gatunków chrząszczy występujących na badanym obszarze.
Wyniki badań dostępne są w TTPiK
(Komunikat)
Pełny tekst opracowania dostępny w TTPiK
Zimowy spis nietoperzy 2007/2008 prowadzony przez STJ TTPiK w Warszawie wykonywany był od końca października 2007 do połowy kwietnia 2008.
Celem spisu była lokalizacja i sprawdzenie potencjalnych miejsc zimowania (hibernacji) jedno i wielogatunkowych kolonii nietoperzy na wytypowanych obiektach oraz określenie liczebności oraz składu gatunkowego kolonii nietoperzy. Ponadto określono zagrożenia oraz potrzeby i kierunki ochrony czynnej stanowisk hibernacji nietoperzy.
(Abstrakt)
Pełny tekst opracowania dostępny w TTPiK
Określając obszar spisu posłużono się schematyczną mapą fortyfikacji okolic Modlina, zamieszczoną w książce „Fortyfikacje" autorstwa J. Chorzępy przedstawioną poniżej.
Przy pomocy powyższego planu określono dokładną lokalizację fortów na mapie topograficznej w skali 1 : 50 000
Fotografie wykonane podczas prowadzenia badań:
Rok 2014 został ogłoszony przez Ministerstwo Edukacji Narodowej „Rokiem Szkoły w Ruchu”. Założeniem programu było wskazanie roli aktywności fizycznej w rozwoju dzieci i młodzieży. Aktywność ta prezentowana była w różnych formach zajęć szkolnych, pozalekcyjnych, sportowych, rekreacyjnych oraz związanych z turystyką. Rola turystyki krajoznawczej wpisuje się w pełni w zadania edukacyjne i wychowawcze placówek oświatowych. Dzięki realizowanym zadaniom z zakresu edukacji regionalnej, międzyprzedmiotowej, ekologicznej oraz aktywnej formie spędzania wolnego czasu, turystyka scala wiele istotnych aspektów nieosiągalnych przez zajęcia sportowe czy rekreacyjne. Właściwa organizacja turystyki, dobór treści krajoznawczej i sposób jej przekazanie, a także zapewnienie bezpieczeństwa uczestnikom wymaga odpowiednio przygotowanej kadry. Ponadto wzrost zainteresowania w ostatnich latach turystyką kwalifikowaną, która najpełniej łączy aktywność fizyczną z krajoznawstwem, wpłynął na udział tej formy turystyki w działaniach prowadzonych przez szkoły. Odmienna, od typowej wycieczki autokarowej, forma zwiedzania, która wykorzystuje do realizacji zadań krajoznawczych sprzęt turystyczny i sportowy (np. rower, kajak), znalazła duże uznanie wśród dzieci i młodzieży. Wprowadzenie turystyki kwalifikowanej do szkół związane jest przede wszystkim z odpowiednim zapewnieniem bezpieczeństwa uczestnikom i rozumiane jest jako znajomość przepisów prawnych, zasad organizacji i realizacji imprez w rozumieniu wielu aspektów począwszy od doboru trasy dla danej grupy, a skończywszy na znajomości technicznej sprzętu.
TTPiK od ponad 10 lat zajmuje się zagadnieniami związanymi z organizacją turystyki kwalifikowanej, a także obsługą ruchu turystycznej tej formy turystyki. Mając na uwadze powyższe, włączyliśmy się jako koalicjanci do programu „Roku Szkoły w Ruchu”. Nasze działania objęły popularyzację turystyki kwalifikowanej, prezentację aktualnego stanu prawnego, a ponad to zasad bezpieczeństwa podczas prowadzenia imprez i wycieczek. Aspekty te przedstawione zostały w formie artykułów i skryptów. Główny nurt działalności w ramach tego programu objął szkolenie kadry. W kursach Instruktorów Turystyki Kwalifikowanej (11 specjalności) wzięli udział, w przeważającej większości, nauczyciele i wychowawcy z całej Polski. Uzyskując uprawnienia, a przede wszystkim, niezbędną wiedzę zostali przygotowani do pełnienia funkcji kierownika imprez turystyki kwalifikowanej. W roku 2014 nasze stowarzyszenie wydało około 600 uprawnień instruktorskich w zakresie turystyki kwalifikowanej. Będąc w stałym kontakcie z uczestnikami naszych kursów otrzymujemy informacje, potwierdzające przydatność uzyskanej wiedzy, a także zdobytych praktycznych umiejętności. Instruktorzy, realizując imprezy, w ramach działań turystyczno - krajoznawczych dla uczniów swoich szkół, umożliwili wychowankom poznawanie regionu połączone z aktywnością fizyczną. Z ich relacji wynika, iż uczniowie w pełni zaakceptowali tą formę turystyki, wskazując ją jako o wiele bardziej atrakcyjną od dotychczasowych. Głównymi atutami wymienianymi przez dzieci i młodzież były aktywny sposób spędzania czasu oraz wysiłek fizyczny. W ocenie uczestników wycieczek prezentowana treść krajoznawcza, w tej formie turystyki, stała się mniej obciążająca i ciekawsza, co wynikało z konieczność (w pewnym sensie) samodzielnego dotarcia do zwiedzanych obiektów.
Powyższe argumenty są dla nas potwierdzeniem konieczności szkolenia kadry oraz propagowania turystyki kwalifikowanej jako jednej z form edukacji i wychowania realizowanych przez placówki oświatowe.
Autor: A. Ponikiewski, luty 2015
Kraków, Trójmiasto, Zakopane. Nazwy te brzmią znajomo dla każdego Polaka. Zabytki i kurorty odwiedzane przez tysiące turystów każdego dnia. Wyjątkowość tych miejsc jest niezaprzeczalna i powszechna w naszej świadomości. Jednak dla wielu turystów podróże utartymi szlakami to za mało, aby zaspokoić krajoznawczą ciekawość i potrzebę poznania czegoś innego, czegoś co byłoby osobistym przeżyciem turystycznej przygody. Poszukując miejsc samotnych, nie odwiedzanych przez „turystykę masową”, zaczynamy dostrzegać inny wymiar krajoznawstwa oparty na zwiedzaniu tego co trudno dostępne, zapomniane i pomijane w opisach, przewodnikach, folderach i ofertach biur turystycznych.
Zapraszamy zatem na „drugą stronę lustra” - na szlaki, które nie krzyżują się ze standardowymi trasami zwiedzania.
NA NASZYCH WYCIECZKACH POZNASZ MIEJSCA NIEZNANE I NIEODWIEDZANE: ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE, PODZIEMIA, FORTYFIKACJE, JASKINIE, KOPALNIE, SZLAKI TEMATYCZNE, OBIEKTY NIEDOSTĘPNE NA CO DZIEŃ.
W przypadku pytań prosimy o kontakt telefoniczny - 22 407 55 81
- GALERIA ZDJĘĆ Z WYCIECZEK - kliknij
RELACJE Z WYCIECZEK i NASZA OFERTA
fot. archiwum TTPiK
Niezastąpionym idolem naszego Towarzystwa jest Pomysłowy Dobromir, który w swych zamysłach realizuje wszystkie etapy zarządzania projektem. Może nie do końca opanował jeszcze zagadnienia finansowo - rozliczeniowe, ale posiada za to niezbędne cechy do powoływania do życia swoje projekty, czyli pomysłowość i pasję.
Podstawą przygotowania projektu jest POMYSŁ, który często w biznesie rodzi się w bólu lub jej łagodniejszej formie zwanej „burzą mózgów”. A tu nie na burzy czy mózgach należy się skupiać, a na potrzebie społecznej wynikającej z zapomnienia, zaniechania czy po prostu braku.
Realizujemy projekty z zakresu:
Niekonwencjonalne rozwiązania nie muszą prowadzić do patologii w formie. Jeśli zauważasz potrzeby, zawsze znajdziesz pomysł na ich rozwiązanie.
Agnieszka Ponikiewska - Koordynator Biura Projektów
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich - to dzięki niemu organizacje pozarządowe mogą próbować swoich sił w ogłaszanym co roku konkursie na dofinansowanie projektów w ramach działalności statutowej. W tym roku można było składać projekty w czterech priorytetach – TTPiK złożyło wniosek o dofinansowanie projektu w priorytecie 3.13. Wypoczynek dzieci i młodzieży, krajoznawstwo i turystyka społeczna. Po przejściu oceny formalnej z niecierpliwością oczekiwaliśmy na dalsze wyniki.
Pomysł narodził się spontanicznie. Najpierw pomyśleliśmy o organizacji tematycznego wypoczynku dla dzieciaków, ale ostatecznie skierowaliśmy się w stronę turystyki społecznej. Grupa robocza składała się z czterech osób: Sergiusz Brecki, Maciej Ignatowicz, Artur Ponikiewski i Ja, które przez trzy tygodnie pracowały nad poszczególnymi częściami projektu, aby ostatecznie zamknąć tę kwestię złożeniem wniosku (wniosek numer 1084).
Projekt „Z Seniorem w Polskę” zakładał organizację cyklu imprez turystyczno - krajoznawczych pozwalających na poznanie najciekawszych walorów przyrodniczych i kulturowych Województwa Mazowieckiego. Głównym celem projektu było zrealizowanie zadań turystyki społecznej w grupie docelowej obejmującej osoby powyżej 60 roku życia. Projekt miał się przyczynić do umożliwienia udziału w turystyce grupom osób, które z wielu powodów, głównie społecznych, finansowych i zdrowotnych, mają trudności w organizacji i uczestniczeniu w wycieczkach i imprezach o charakterze wypoczynkowym, rekreacyjnym i turystycznym. W projekcie miały być podjęte działania na rzecz ograniczenia barier utrudniających zainteresowanym osobom korzystanie z turystyki.
W dniu 31 maja na stronie internetowej Departamentu Pożytku Publicznego pojawiły się oficjalne wyniki. Pierwsze miejsce w priorytecie 3. na 1638 wniosków zajął projekt, który uzyskał 219 punków, najmniej przyznanych punktów to 38. Projekt „Z Seniorem w Polskę” zdobył 193 punkty, ale niestety nie otrzymał dofinansowania z racji wykorzystania środków finansowych przy punktacji na wysokości 208 punktów.
Pomimo nie otrzymanego dofinansowania Zarząd TTPiK uznał to za duży sukces chociażby dlatego, że był to pierwszy projekt o dofinansowanie ze środków Unii Europejskiej.
tekst: A. Ponikiewska, czerwiec 2010r.
Zapraszamy Państwa na spacer po okupowanej przez Niemców Warszawie. Przypomnimy sobie historyczne miejsca i zdarzenia związane z okresem II wojny światowej. Przybliżymy również atmosferę okupowanego miasta - popatrzymy na nazistowskie plakaty, poczytamy „Nowy Kurier Warszawski”, posłuchamy propagandowych komunikatów ze szczekaczki… To wprowadzi nas w atmosferę tygodni poprzedzających wybuch powstania.
Na trasie nie zabraknie też miejsc związanych z działalnością konspiracyjną i epizodami Powstania Warszawskiego.
Wyruszamy spod Grobu Nieznanego Żołnierza a kończymy pod pomnikiem Powstania Warszawskiego.
Warszawiacy znają staromiejskie mury obronne „z widzenia”.
Niedzielna wycieczka ma celu przekazanie bardziej pogłębionej wiedzy dotyczącej tego znaczącego zabytku architektury fortyfikacyjnej w Warszawie.
Staromiejskie fortyfikacje to podwójny pierścień murów obronnych wokół Starej Warszawy, wzniesionych w XIII–XVI wieku, odbudowanych po zniszczeniach II Wojny Światowej w latach 1950–1963 i częściowo później. Najlepiej zachowane fragmenty biegną równolegle od ulicy Podwale do Barbakanu i dalej …
Szczegóły dotyczące konstrukcji murów obronnych i ich historię poznamy w czasie spaceru. Jak zwykle, aby przybliżyć temat przewodnik będzie zaopatrzony w stare plany, rysunki i fotografie.
Powstanie wybuchło w wigilię żydowskiego święta Paschy, 19 kwietnia 1943 – w momencie, kiedy w tzw. "Getcie szczątkowym" znajdowało się już tylko ok. 50-70 tysięcy Żydów (wobec niemal pół miliona w szczytowym okresie jego zaludnienia). Do wybuchu powstania doszło podczas zarządzonej przez Reichsführera SS H. Himmlera zbrodniczej akcji ostatecznej likwidacji Getta.
Zapraszamy na spacer Trasą Żydowską od Arsenału do pomnika Umschlagplatz przy ul. Stawki. Problematyka wycieczki będzie skoncentrowana na okupacyjnych dziejach Getta Warszawskiego i Powstaniu w Getcie.
Stare fotografie i archiwalne plany miasta przybliżą nam te tragiczne czasy.
Zapraszamy na wycieczkę po dwóch XIX - wiecznych fortach znajdujących się w dzielnicy Ochota. Spacer rozpoczniemy od Fortu Szczęśliwice. Następnie przejdziemy przez Park Szczęśliwicki i ulicą Korotyńskiego dojdziemy do Fortu Rakowiec. W trakcie dwugodzinnej wycieczki będą też omówione ogólne założenie obronne rosyjskiej Twierdzy Warszawa.
Dzielnica Ochota przez długi okres czasu wchodziła w obręb królewskiej wsi Wielka Wola. Zaczęła się jednak szybko rozwijać pod koniec XVIIIw. dzięki szlakom komunikacyjnym, które przechodziły przez jej teren m.in. Szosy Krakowskiej (dzisiejsza ulica Grójecka) czy Nowej Drogi Jerozolimskiej (dzisiejsze Aleje Jerozolimskie).
Okres II Wojny Światowej zaznaczył i tu swoje piętno - na barykadach września 1939r. oraz wszechobecnych miejscach mordów, określanych jako Rzeź Ochoty w 1944r.
Obecnie Dzielnica Ochota to najgęściej zaludniona dzielnica Warszawy, która poza licznymi zabytkami może pochwalić się wieloma terenami zielonymi. Jeden spacer to za mało, by poznać zakamarki i tajemnice Ochoty, dlatego też chcielibyśmy zaprosić Państwa na pierwszy z cyklu spacerów po tej dzielnicy.
W ramach wycieczki poznamy zabudowania w stylu funkcjonalizmu z lat 30-tych oraz w stylu monumentalnym z lat 50-tych XXw. Zatrzymamy się pod Kinem Ochota, poznamy tajemnice Układu Warszawskiego oraz przyjrzymy się szkolnym budynkom Wolnej Wszechnicy Polskiej z okresu II RP. Na koniec przypomnimy wojenne losy Ochoty z roku 1939 i 1944.
Tym razem zapraszamy na pierwszą część spaceru po Skarpie Warszawskiej. Wycieczkę zaczniemy od Pałacu Ostrogskich, skąd dalej pójdziemy ku Nowemu Miastu. Będzie to zupełnie inne spojrzenie na znane zabytki i wyjątkowa okazja do zapoznania się z tematyką dawnej komunikacji warszawskiej m.in. Wiaduktem Pancera oraz mostem łyżwowym. Jak zwykle spacer będzie ilustrowany dawnymi fotografiami, rycinami i planami, które przypomną nam o nieistniejących obiektach. Zwiedzanie zakończymy pod nowomiejskim kościołem pw. Nawiedzenia NMP.
Choć położone niemal w centralnej części Warszawy, przypominają raczej niewielkie miasteczko lub zgoła wieś.
Faktycznie życie płynie tu nieco wolniej, a czas zdaje się powozić dorożką. Siekierki, (bo o nich mowa) to poza małomiasteczkowym klimatem, także historia zapisana nie tylko w pamięci mieszkańców.
Zapraszamy na spacer, w czasie którego spróbujemy odnaleźć historie dziś może nieco zapomniane.
Pułtusk to miasto posiadające jedną z najbogatszych metryk historycznych na Mazowszu. Owiane tajemnicą dawnych dziejów zakamarki miasta przyciągają od wielu lat turystów, krajoznawców i historyków.
Poznaj przeszłość jednego z najstarszych miast na Mazowszu !
Muza historii Klio oraz nagrody dla uczestników już czekają !
Wymagania:
Wielokrotnie można spotkać się ze stwierdzeniem, iż ,,Warszawa jest obrócona plecami do Wisły". Dzięki tej wycieczce, będą Państwo mogli sami sprawdzić ile jest prawdy w tym sformułowaniu. W cieniu warszawskich mostów zostanie przedstawiona historia Wisły nie tylko w odniesieniu do Warszawy, ale i całej Polski. Będziemy mieli szansę przekonać się, co hiszpańscy zakonnicy robili w Warszawie oraz jaka była prawda z desantem na Czerniaków, w trakcie Powstania Warszawskiego.
Zapraszamy na wycieczkę po północnej części Dzielnicy Ursynów.
Podczas spaceru odwiedzimy najstarszą istniejąca parafię w obecnych granicach Warszawy, powstałą około pół wieku przed lokacją miasta.
Poznamy masońskie tajemnice Gucin Gaju – założenia ogrodowego Stanisława Kostki Potockiego.
Przejdziemy przez zabytkowy Cmentarz Służewiecki, na którym spoczywa autor cyklu przewodników „Warszawskie Przechadzki z Wnukiem” – Bogdan Grzymała Siedlecki. Dowiemy się także, co łączy Krystynę Krahelską – żołnierza AK, uczestnika Powstania Warszawskiego z Pomnikiem Syreny na Powiślu.
Kolejnymi obiektami na trasie będą Fort Służew – jeden z elementów XIX-wiecznych fortyfikacji Twierdzy Warszawa i Pałac Rozkosz, którego właściciele nadali okolicznym terenom nazwę - Ursynów.
Na wycieczce zobaczymy także warszawskie zabytki architektury drewnianej.
To tylko najważniejsze punkty i atrakcje wycieczki...
Tym razem podczas wycieczki poszukamy śladów Fortu Wawer, przejdziemy zabytkową aleją na wyjątkowy cmentarz, potem do kościoła, gdzie poszukamy dzieł Xawerego Dunikowskiego. Zastanowimy się, co Hitler robił w Marysinie i jak go sadzonkarze przechytrzyli. Poznamy też, co łączyło dra J. Korczaka z tym rejonem. Sprawdzimy czy w Rezerwacie przyrody im. Jana III Sobieskiego mieszkają... borsuki.
Serdecznie zapraszamy !
Zapraszamy na spacer po rezerwacie przyrody Morysin. Miejsce to zwane także Laskiem na Kępie kryje w sobie nie tylko niezwykłe i cenne elementy przyrodnicze, ale także wiele ciekawych zabytków związanych z architekturą ogrodową XIX w. W trakcie wycieczki zapoznamy się z historią rodu Potockich, którzy założyli tu romantyczny park oraz poszukamy tajemniczego "oraculum" i innych reliktów zabudowy dawnego Morysina. Niewykluczone, że uda się nam zobaczyć również przyrodnicze osobliwości rezerwatu oraz jeden z najcenniejszych zabytków architektury drewnianej w stolicy. Zachętą do udziału w wycieczce niech będzie fakt, iż Rezerwat przyrody Morysin jest najrzadziej odwiedzanym i jednym z najmniej znanych założeń ogrodowym w Warszawie.
Zespół przyrodniczo - krajobrazowy "Zakole Wawerskie" - to teren zieleni o powierzchni 54,06 ha, znajdujący się na terenie warszawskiej Dzielnicy Wawer na obszarze osiedla Nowy Wawer. Został objęty ochroną w dniu 5 września 2002 r. rozporządzeniem Wojewody Mazowieckiego.
Jest to wg niektórych opinii najcenniejszy obszar przyrodniczy w Warszawie i jedna z najcenniejszych ostoi ptaków na Mazowszu. W pierwotnych zamiarach miał na jego terenie zostać utworzony rezerwat przyrody, jednak na przeszkodzie stanęły kwestie własnościowe terenów. Od kilku lat stan przyrodniczy obiektu jest zagrożony przez wpływ powstałej po 2000 roku i bezpośrednio sąsiadującej z nim Trasy Siekierkowskiej oraz "węzła drogowego ul.Marsa", których lokalizacja spowodowała przesunięcie granic obszaru na południowy wschód. Zagrożenie wynika też z różnej działalności i presji inwestorów prywatnych (np. wysyp gruzu i budowa pól golfowych).
Zapraszamy na spacer Trasą Żydowską od Arsenału do pomnika Umschlagplatz przy ul. Stawki. Powspominamy starą Warszawę, popatrzymy na Wielką Synagogę, przespacerujemy się ulicą Nalewki, popatrzymy na mieszkańców, może wpadniemy gdzieś na zakupy… Przypomnimy sobie także tragiczne losy Getta Warszawskiego w latach okupacji hitlerowskiej.
Coraz bardziej popularną formą spędzania wolnego czasu jest Nordic Walking. Techniki Nordic Walking zostały opracowane przez Fiński Instytut Sportu, który przez wiele lat prowadził badania naukowe dotyczące mechaniki ruchu oraz pracy mięśni. Na ich podstawie udowodniono, że podczas marszu wzmocnieniu podlegają mięśnie tułowia i barków, zaś odciążeniu stawy kolanowe i kręgosłup. W marszu nordyckim wykorzystuje się kijki, na których spoczywa część ciężaru ciała. Dzięki takiej formie rekreacji, jak Nordic Walking, następuje ogólna poprawa kondycji całego organizmu.
- w programie: forty pierścienia zewnętrznego m.in. Wawrzyszew, Okęcie, Zbarż i in. -
to zespół fortów i innych budowli fortyfikacyjnych wzniesionych przez władze Imperium Rosyjskiego wokół Warszawy w XIX wieku.
Wzniesiona w pierwszej połowie XIX wieku Cytadela Aleksandrowska, mimo uzupełnienia jej siedmioma fortami, nie spełniała wymagań stawianych przez rozwój technik wojennych, służąc głównie celom policyjnym.
Decyzję o przekształceniu Warszawy w twierdzę władze carskie podjęły w 1879 roku. Zaplanowano dwa pierścienie fortów, z których zewnętrzny obejmował także część miasta po prawej stronie Wisły, zaś wewnętrzny – tylko lewą. Budowę fortów rozpoczęto na wiosnę 1883 roku, zaś zakończono w 1890. Wzniesiono wtedy 20 fortów.
Zapóźnienie techniczne Rosji sprawiło, że w momencie ukończenia były to już forty przestarzałe. W związku z tym już na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nastąpiła modernizacja twierdzy. W jej ramach wybudowano 7 uzupełniających dzieł (punktów oporu) oraz dwa wchodzące w skład twierdzy obiekty linii Warszawa-Zegrze. Przede wszystkim jednak zmodernizowano istniejące obiekty.
Łącznie Twierdza Warszawa składała się z 29 fortów i dużych punktów oporu; uzupełniały ją liczne lokalne, ziemne punkty oporu i baterie artyleryjskie. Jądro twierdzy niezmiennie tworzyła Cytadela Aleksandrowska wraz z jej fortami. Tak ukształtowana twierdza weszła w skład Warszawskiego Rejonu Fortecznego.
Planowany na ok. 132 tys. ludzi Ursynów powstawał od roku 1975 między Doliną Służewiecką, ul. Puławską, Lasem Kabackim a skarpą warszawską. Plany były piękne. W środku - metro zszywające dzielnicę z centrum. Ze stacji miało się wychodzić na place i ulice dla pieszych ze sklepami w parterach. Wokół - zabudowa o zróżnicowanym charakterze. I wszędzie - zieleń. Zespół architektów drobiazgowo badał, ile potrzeba sklepów, szkół, przedszkoli, żłobków i różnych punktów usługowych na określoną liczbę mieszkańców. Ich wyliczenia pozostawały głównie na papierze.
Jednak w rzeczywistości PRL z idei architektów, którzy w latach 70. byli jak hippisi marzący o lepszym świecie, narodził się potwór z betonowej wielkiej płyty, tonący w błocie i niemal odcięty od miasta. Taki karykaturalny Ursynów przedstawia właśnie Stanisław Bareja w serialu „Alternatywy 4”. (źródło: http://www.alternatywy4.net/)
Zapraszamy na nostalgiczną wycieczkę po ursynowskim Imielinie, gdzie historia „wielkiej płyty” spotyka się z historią (dobrego) polskiego kina.
dzie jest Gocławek, a gdzie Wawer? Co to jest Murowanka? Dlaczego Napoleon nie mógł przejechać się Kolejką Karczewską? No właśnie... mógł, czy nie mógł? Na te i inne pytania odpowiemy sobie zwiedzając fragmenty Gocławka i Wawra.
W czasie wycieczki zwiedzimy fragment Grochowa historycznie związany z bitwą pod Olszynką Grochowską. Sprawdzimy, czy gen. Chłopicki miał swoją kwaterę przy ul. Kwatery Głównej. Spróbujemy odgadnąć, co ta część dzielnicy ma wspólnego np. z T. Kościuszko oraz cmentarzem żydowskim na Bródnie. Odwiedzimy mogiłę powstańców i Aleję Chwały. Będzie także okazja podejrzeć działalność bobrów i posłuchać o czym szumią olchy w rezerwacie przyrody "Olszynka Grochowska".
- w programie: Browar w Warce + degustacja piwa, Mniszew (walki o Przyczółek Warecko - Magnuszewski, skansen bojowy) -
WARKA - W 1478 roku, Książę mazowiecki Bolesław V, nadał Warce przywilej zastrzegający wyłączność dostaw tamtejszego piwa na swój dwór i sprzedaży w piwnicy warszawskiego ratusza. Przywilej ten został potwierdzony przez księcia w roku 1483. XVI wiek to okres dalszego rozkwitu miasta. O wysokim rozwoju piwowarstwa w Warce świadczy liczba piwowarów wykazana w lustracji dóbr królewskich. Wynika z niej, że w roku 1577, w Warce zamieszkiwało 30 piwowarów. Dla porównania, w znacznie większej Warszawie, było w tym czasie 38 mistrzów piwowarskich. Warka była wówczas drugim co do wielkości ośrodkiem piwowarskim w Księstwie Mazowieckim, a warzone tam piwo doceniane było m.in. przez takie osobistości ówczesnej Europy jak papież Klemens VIII .
Obecnie zakład należy do grupy piwowarskiej Grupa Żywiec S.A. i wytwarza rocznie ok. 3,5 mln hektolitrów piwa rocznie przez co jest jednym z największych browarów przemysłowych w Polsce. Produkty: Heineken, Królewskie, Królewskie Mocne, Kujawiak, Tatra Jasne Pełne, Tatra Mocne, Warka Jasne Pełne, Warka Strong
SKANSEN W MNISZEWIE - Otwarty został w końcu 1977 roku z udziałem gen. Zygmunta Berlinga. Składa się z 3 części: pomnik bohaterów walk przy szosie, kompanijny punkt oporu, ekspozycja sprzętu bojowego i inżynieryjno-saperskiego na stanowiskach bojowych. Skansen upamiętnia walki na przyczółku warecko-magnuszewskim w miejscu walk 1 Armii Wojska Polskiego, a dokładnie przez 3 Pomorską Dywizję Piechoty im. Romualda Traugutta i 1 Warszawską Samodzielną Brygadę Kawalerii. W miejscu skansenu znajdowały się w dniach 9-12 października 1944 roku pozycje oddziałów obydwu dywizji.
W skansenie znajdują się: dwa czołgi T-34/85, kilkanaście armat, haubic i armat przeciwlotniczych, dwie Katiusze, powojenną amfibię BAW, liczne transzeje i ziemianki, zagrody z drutu kolczastego, betonowe zapory przeciwczołgowe.
Drewniane budownictwo polskiej wsi stanowi nierozłączny element krajobrazu kulturowego każdego regionu kraju. Swoją specyfiką architektoniczną wyróżnia poszczególne grupy etnograficzne, pokazuje elementy ich obyczajowości, zwyczajów i życia codziennego mieszkańców. Dziś obiekty te stanowią elementy ekspozycji wielu muzeów na „wolnym powietrzu”, czyli skansenów.
Ale co to ma wspólnego z Warszawą, która od stuleci jest ośrodkiem miejskim ? Jeśli po raz kolejny zejdziemy z utartych szlaków turystycznych stolicy okaże się, że wśród miejskiej zabudowy znajdziemy wspaniałe przykłady architektury drewnianej stanowiącej fragment autentycznej zabudowy wsi, które do Warszawy zostały przyłączone już po II wojnie światowej. Zabytki te, wzniesione z nietrwałych materiałów, w ostatnich latach bardzo szybko znikają z krajobrazu miasta. Być może jest to jedna z ostatnich okazji, aby poznać ich historię i prowincjonalny urok...?
- BOERNEROWO -
"Głos polski - swobodny, niczem nie skrępowany płynąć odtąd może poprzez oceany."
Tak w 1923 roku donosiła polska prasa, kiedy otwierano wielką transatlantycką radiostację na terenach Starych Babic. Obecnie to tereny malowniczo położonego osiedla Boernerowo. W trakcie spaceru będziemy mogli poznać unikalny klimat tego zakątka naszej stolicy oraz usłyszeć ciekawostki związane z ludźmi, którzy tutaj mieszkali.
- w programie: Fort P (Bema), Fort M (Mokotów), Fort Cze (Piłsudskiego), Fort VIII Służew -
to zespół fortów i innych budowli fortyfikacyjnych wzniesionych przez władze Imperium Rosyjskiego wokół Warszawy w XIX wieku.
Wzniesiona w pierwszej połowie XIX wieku Cytadela Aleksandrowska, mimo uzupełnienia jej siedmioma fortami, nie spełniała wymagań stawianych przez rozwój technik wojennych, służąc głównie celom policyjnym.
Decyzję o przekształceniu Warszawy w twierdzę władze carskie podjęły w 1879 roku. Zaplanowano dwa pierścienie fortów, z których zewnętrzny obejmował także część miasta po prawej stronie Wisły, zaś wewnętrzny – tylko lewą. Budowę fortów rozpoczęto na wiosnę 1883 roku, zaś zakończono w 1890. Wzniesiono wtedy 20 fortów.
Zapóźnienie techniczne Rosji sprawiło, że w momencie ukończenia były to już forty przestarzałe. W związku z tym już na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nastąpiła modernizacja twierdzy. W jej ramach wybudowano 7 uzupełniających dzieł (punktów oporu) oraz dwa wchodzące w skład twierdzy obiekty linii Warszawa-Zegrze. Przede wszystkim jednak zmodernizowano istniejące obiekty.
Łącznie Twierdza Warszawa składała się z 29 fortów i dużych punktów oporu; uzupełniały ją liczne lokalne, ziemne punkty oporu i baterie artyleryjskie. Jądro twierdzy niezmiennie tworzyła Cytadela Aleksandrowska wraz z jej fortami. Tak ukształtowana twierdza weszła w skład Warszawskiego Rejonu Fortecznego.
Odolany – miejsce stanowiące „czarną dziurę” na turystycznej mapie Warszawy. Właściwie to każdy mieszkaniec stolicy wskaże je bezbłędnie – tak pomiędzy „Zachodnim”, a Starymi Włochami. Plątanina torowisk ciągnących się po horyzont, zdewastowane ogródki działkowe, kolej, krzaki, hurtownie i składy – miejsca nie polecane na samotne wędrówki. Pomiędzy tym wszystkim ukryte są autentyczne przedwojenne zabytki związane z architekturą przemysłową, kolejową i obronną, jak chociażby schrony obserwacyjne, schrony przeciwlotnicze, a w okolicach „Zachodniego” Ringstandy – stanowiska strzeleckie niemieckiej linii umocnień – Festung Warschau z 1944 r. Znajdziemy tu także nieistniejące ponoć fragmenty rosyjskiego fortu dawnej Twierdzy Warszawa o dźwięcznej nazwie W-Szcza (Odolany). Prześledzimy ponadto wojenną historię tunelu biegnącego pod torami w rejonie Ronda Zesłańców Syberyjskich.
Spójrzmy zatem raz jeszcze na współczesna mapę Warszawy i odnajdźmy na nim „dzikie Odolany”, które leżą tuż obok... centrum stolicy.
Przedmoście Warszawa (niem. Brückenkopf Warschau)
Wybuch II wojny światowej i wkroczenie wojsk niemieckich na terytorium Polski oraz szybkie tempo opanowywania kolejnych obszarów kraju spowodowało spadek znaczenia wszelkiego rodzaju istniejących umocnień, które znalazły się na tyłach frontu. Po trwającej nieco ponad miesiąc walce gorzej uzbrojona i mniej liczebna polska armia ustępuje pod naporem wojsk hitlerowskich, które zajmują obszar kraju.
W związku z koniecznością utworzenia nowej linii obrony w październiku 1939 roku powstaje koncepcja budowy systemu umocnień opartych na linii rzek: Narew - Wisła – San. Na początku 1940 roku został sprecyzowany przebieg linii, która miała powstać na zachodnich brzegach rzek, a w miejscach istotnych przepraw rzecznych utworzyć tzw. PRZEDMOŚCIA.
PRZEDMOŚCIE WARSZAWA, którego zadaniem była osłona mostów na Wiśle i Narwi zostało zlokalizowane na przedpolach Pragi
Linia umocnień składa się z różnorodnych schronów bojowych i biernych oraz fortyfikacji ziemnych i polowych.
Chyba można zaryzykować stwierdzenie, że każdy mieszkaniec Warszawy był, co najmniej kilkaset razy w centrum. Ale czy w natłoku spraw mieliśmy czas przyjrzeć się temu pędzącemu miejscu ?
Tym razem zaprosimy Państwa na spokojny spacer po sercu Warszawy. Na trasie naszej wycieczki miniemy nie tylko najważniejsze warszawskie arterie, ale również przyjrzymy się warszawskim drapaczom chmur. A jeśli drapacze chmur to nie może oczywiście zabraknąć najwyższego, czyli Pałacu Kultury. Będziemy także mogli ocenić efekt mycia największego w Polsce dworca kolejowego.
Ale warszawskie centrum to nie tylko nowoczesne budynki, lecz również historia. Unikatowym w skali światowej punktem naszej wycieczki będzie Warszawski Fotoplastikon.
Serdecznie zapraszamy!
- W programie: zespół zabudowań dawnej fabryki lnu i osady fabrycznej z XIX i XX w. -
Żyrardów - jest miastem wyjątkowo bogatym w zabytki. W rejestrze zabytków znajduje się aż 296 obiektów z Żyrardowa. Są to głównie budynki pochodzące z drugiej połowy XIX wieku oraz początków XX wieku. Większość zabytków miasta mieści się na terenie osady fabrycznej z XIX i początku XX wieku.
Uważa się, że żyrardowska osada fabryczna jest obecnie jedynym w Europie, zachowanym w całości, zespołem urbanistycznym miasta przemysłowego z tego okresu. Większość budynków mieszkalnych i użyteczności publicznej nadal pełni swoją funkcję.
- W programie: dawny obóz przejściowy w Pruszkowie - Dulag 121, Zakłady Napraw Taboru Kolejowego, Muzeum Motoryzacji -
Dulag 121 Pruszków (Durchgangslager 121 Pruszków) – niemiecki nazistowski obóz przejściowy, w którym gromadzono cywilną ludność Warszawy i okolicznych miejscowości, wypędzaną z domów w trakcie oraz po zakończeniu powstania warszawskiego.
Obóz został utworzony 6 sierpnia 1944 na terenie dawnych Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Pruszkowie i funkcjonował do połowy grudnia 1944, a w formie szczątkowej – do 16 stycznia 1945. Przez Dulag 121 przeszło w tym okresie od 390 000 do 410 000 osób, spośród których dziesiątki tysięcy zostały po krótkim pobycie w obozie wywiezione na roboty przymusowe w głąb Rzeszy lub zesłane do obozów koncentracyjnych. Z powodu chorób, wyczerpania lub z rąk strażników poniosło śmierć od kilkuset do kilku tysięcy więźniów Dulagu 121. Ponad 30 000 osób zdołało jednak opuścić obóz dzięki pomocy zatrudnionego tam polskiego personelu.
Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego Pruszków – zakłady powstałe w 1897 z inicjatywy Towarzystwa Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej w pobliżu osady fabrycznej Pruszków na terenie ówczesnej wsi Żbików, jako Warsztaty Naprawy Wagonów Towarowych.
Początkowo dokonywano napraw wagonów towarowych oraz małych napraw wagonów osobowych. W 1913 w warsztatach zatrudnionych było ok. 500 robotników. W czasie I wojny światowej większość z pracowników była ewakuowana w głąb Rosji. W dwudziestoleciu międzywojennym zakład został przejęty przez PKP oraz był systematycznie modernizowany i rozbudowywany. W 1939 warsztaty zajmowały obszar 53 ha, a załoga liczyła ok. 1300 osób.
Zakłady Napraw Taboru Kolejowego w dniu 29.03.1999 zostały wpisane do rejestru zabytków. Wśród zabytkowych budowli kolejowych znalazły się następujące obiekty: budynek dyrekcji, kuźnia, odlewnia, modelarnia, obręczarnia, hala remontu obrabiarek, hala napraw wagonów osobowych, hala napraw wagonów towarowych, bocznica kolej. z pomnikiem, brama z fragm. ogrodzenia, bunkier oraz 3 wieżyczki strzelnicze.
Muzeum Motoryzacji i Techniki w Otrębusach - Muzeum powstało w 1995, ale eksponaty zbierane były już wiele lat wcześniej, a ich remonty i rekonstrukcja zaczęły się w latach 80. Muzeum posiada około 300 zabytkowych pojazdów, jak również sporą kolekcję rekwizytów (mundury, radia, plakaty itd.), a także eksponaty związane z lotnictwem i militariami.
Wśród wielu zabytkowych pojazdów można zobaczyć: pierwsze rządowe auto Bolesława Bieruta, Buick`a premiera Cyrankiewicza, Buick`a - dar polonii amerykańskiej dla kardynała Wyszyńskiego, Dacie premiera Buzka, fiata 125p prezydenta Kwaśniewskiego, Jaguara Grażyny Szapołowskiej, Mercedesa Lody Halamy, pancernego Peugeota gen. Jaruzelskiego, Porsche Maryli Rodowicz, ZiS`a - pierwsze rządowe auto Gomułki po dojściu do władzy w 1956, auto wyprodukowane w 7 egzemplarzach na życzenie J. Stalina, J.A.G.`a z 1897 - najstarsze auto w Polsce i wiele innych aut oraz motocyklów z "historią".
4 grudnia wybraliśmy się na wycieczkę z TTPiK po warszawskiej Pradze. Była to już druga wycieczka, której tematem było zwiedzanie i poznawanie zabytków oraz klimatu starej Pragi. Zbiórka była o godzinie 10 pod katedrą św. Floriana, a naszym przewodnikiem był Wojciech Nowicki. Tego dnia zwiedziliśmy Starą Pragę.
Gdy wszyscy dotarli na miejsce zbiórki, przewodnik opowiedział nam o katedrze św. Floriana, która w rzeczywistości nosi nazwę bazyliki św. Floriana i św. Michała Archanioła, o czym mało kto pamięta. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Była to zdobiona, strzelista, neogotycka budowla, wynosząca się znacznie ponad okoliczne, praskie budynki. Nad wejściem znajdował się herb praski. Niektórzy z przekąsem twierdzą, że jest to najbardziej skomplikowany herb na świecie. I rzeczywiście zawiera wiele złożonych detali.
Następnie przewodnik opowiedział nam historię ks. Ignacego Skorupki, którego pomnik stoi przed katedrą. Dowiedzieliśmy się również wielu ciekawych informacji o szpitalu praskim. Budynek ten miał bardzo interesującą przeszłość. Najbardziej zaskoczyło i rozbawiło mnie to, że uciekający Niemcy podczas II Wojny Światowej, nie zdołali go wysadzić tylko dlatego, że zużyli cały zapas trotylu do wysadzenia sąsiedniej katedry św. Floriana.
Idąc dalej ulicą, obejrzeliśmy dawny dom pogrzebowy, a obecnie stację dializ. Był niewysoki, ale ozdobiony i odnowiony. Na końcu uliczki, w którą skręciliśmy, zobaczyłam coś, co wprawiło mnie w zdumienie, a zaraz potem w zachwyt. Otóż przy ulicy Panieńskiej znajdował się stary niemiecki schron obserwacyjno – wartowniczy. Niestety obecnie nie jest dostępny dla nikogo z zewnątrz, stanowi jedynie składowisko dla szklanych butelek oraz puszek. A szkoda, bo eksploracja takiego miejsca byłaby równie ekscytująca, co zwiedzanie innych obiektów podziemnych.
Kawałek dalej nasz przewodnik zatrzymał się przy budynku dawnej komory celnej, w której obecnie znajduje się Pałac Ślubów dla Pragi Północ. Budynek jest odnowiony i zdobi go portyk z płaskorzeźbą Neptuna, który jednak nie przypadł mi do gustu. Poniżej starej komory celnej znajdował się kiedyś most łyżwowy, który łączył się z ulicą Bednarską po lewej stronie Wisły. Był to most sezonowy – czynny tylko wtedy, kiedy pozwalały na to warunki na rzece. Zastępował most stały, który został w 1603 r. zniesiony przez krę. Dopiero przeszło dwieście lat później, w 1864 r. Warszawa doczekała się kolejnego mostu stałego, a był to żelazny most Kierbedzia.
Następnie udaliśmy w stronę starego portu praskiego. Niestety w tej chwili nic się w nim nie dzieje, a zabytkowa barka wyciągnięta na brzeg niszczeje. Oglądaliśmy tam najdziwniejszy, a niektórzy twierdzą, że najbrzydszy pomnik w Warszawie, który upamiętnia żołnierzy 1 Dywizji Piechoty Tadeusza Kościuszki, którzy brali udział w wyzwoleniu Pragi. Zaraz obok pomnika, na ul. Krowiej, znajduje się stara fabryka elementów metalowych. Kiedyś musiała wyglądać bardzo okazale, lecz spłonęła i popadła w ruinę. Niedaleko niej znajdował się targ koński, a za nią stał budynek będący dawnym gimnazjum, w którym uczył się Janusz Korczak. Byłam zaskoczona jego wyglądem, gdyż współczesne szkoły prezentują się zupełnie inaczej.
Rozglądałam się na wszystkie strony, podziwiając przepiękne, choć w większości zaniedbane lub częściowo opuszczone kamienice. Kolejnym zabytkiem, jaki zobaczyliśmy był budynek będący kiedyś siedzibą NKWD i UB, w którym zachowały się jeszcze oryginalne cele. Przetrzymywano w nich więźniów Urzędu Bezpieczeństwa. Sam gmach jest pięknie zdobiony, wysoki i robi bardzo pozytywne wrażenie, dopóki nie przeczyta się tablicy pamiątkowej wiszącej na ścianie.
Kolejnym pomnikiem, jaki zobaczyliśmy był pomnik kapeli podwórkowej. Był bardzo klimatyczny i ciekawie wykonany. Zamieszczono na nim informację, że po wysłaniu SMSa kapela zagra wybraną piosenkę. Jeden z uczestników naszej wycieczki wysłał wiadomość na wskazany numer, jednak nic się nie wydarzyło. Żart uliczny czy praski sposób na reperację budżetu dzielnicy?
Po drugiej stronie ulicy stała kiedyś synagoga. Obecnie pozostał po niej tylko oryginalny płot. Był pięknie kuty w fantazyjnie dopracowane kształty. Żałuję, że nie ma już synagogi, gdyż chętnie zobaczyłabym jak wyglądała. Jeżeli nawet płot miała tak piękny, to jak musiał wyglądać sam dom modlitwy?
Obok synagogi znajdował się żydowski dom dziecka i ten budynek na szczęście przetrwał. Przepiękne łuki i rzeźby zdobiące jego ściany bardzo mi się spodobały. Obecnie mieści się tam teatr Baj.
Potem poszliśmy dalej ulicą, aż doszliśmy do ul. Targowej. Tam, na rogu ulic Targowej i Kłopotowskiego, przewodnik pokazał nam najpiękniejszy przykład secesji praskiej – wysoką, odnowioną kamienicę. Przeszliśmy na drugą stronę ulicy. Zajrzałam przez bramę na najsłynniejszy Warszawski bazar - Różyckiego. Obok niego znajduje się najstarszy zachowany dom na Pradze. Obecnie jest w remoncie, lecz nawet w nienajlepszym stanie robi duże wrażenie i wzbudza szacunek oraz zainteresowania kulturą i historią tej części Warszawy.
Najbardziej kreatywnym elementem praskiej architektury była lada wysadzana kapslami od piwa. Znajdowała się na podwórku przy ulicy Ząbkowskiej. Niedaleko była również bardzo stara kamienica, gdzie zachował się jeszcze mały gołębnik, zdobna drewniana galeria balkonowa (jakie kiedyś posiadały wszystkie praskie kamienice) oraz oryginalna więźba dachowa z XIX wieku.
Kolejnym, bardzo sławnym zabytkiem, jaki obejrzeliśmy, była wytwórnia wódek Koneser. Mieści się w ceglanym, zachwycającym swoją urodą budynku. Jest on bardzo długi, gdyż ciągnie się od ul. Ząbkowskiej aż do ul. Markowskiej. Pomimo upadku fabryki znaleziono sposób na uratowanie jej budynku. Będzie ośrodkiem życia kulturalno-artystycznego na Pradze. Naprzeciwko byłej fabryki stoi ciekawa kamienica z drewnianą nadbudówką.
Następnie cofnęliśmy się do ulicy Brzeskiej. Tam zobaczyliśmy świetnie zachowane kamienice. Piękne balkony i rzeźby na ścianach oraz przepięknie zdobione bramy wprawiły mnie w doskonały nastrój. Próbowałam sobie wyobrazić, jak ta ulica wyglądała dawniej. Na Brzeskiej mieszkali kiedyś kolejarze i dorożkarze. We wszystkich podwórkach zachowały się kapliczki. Są zadbane i nierozkradzione. Na wielu ścianach można obejrzeć ciekawe murale.
Przeszliśmy przez całą ul. Brzeską. Byłam nią zachwycona i bardzo chętnie poznałabym ją lepiej. Wycieczkę po Starej Pradze zakończyliśmy na ul. Kijowskiej. Przewodnik poinformował nas, że tą ulicą przejechał pierwszy tramwaj w Warszawie w 1866 r. Jego rolą był przewóz pasażerów i towarów od dworca Petersburskiego (później Wileńskiego) do dworca Wiedeńskiego.
Praga wywarła na mnie ogromne wrażenie i na pewno spenetruję ją dokładniej. Pan Nowicki opowiadał bardzo ciekawie. Dzięki dwóm wycieczkom zorganizowanym przez TTPiK wiele dowiedziałam się o historii i wyglądzie Pragi. Jest to bardzo klimatyczna dzielnica, warto wybrać się tam na zwiedzanie. Czekam więc na kolejne wyprawy na warszawską Pragę…
Tekst: Aleksandra Rostek
04.12.2011, Warszawa
- Cmentarze Ewangelickie i Muzułmański Cmentarz Kaukaski -
- trasa autorska -
został założony 2 maja 1792. Projektantem był Szymon Bogumił Zug. W 1835 zbudowano kaplicę rodziny Halpertów, która służyła całej gminie luterańskiej. Przebudowano ją w latach sześćdziesiątych XIX wieku. Spoczywa na nim około 100 tys. zmarłych. Cmentarz został częściowo zniszczony przez Niemców w czasie II wojny światowej. Spośród wielu znanych osób spoczywających na cmentarzu, których groby odwiedzimy należy wymienić:
Jakub Gay (1801-1849) – architekt
Gustaw Adolf Gebethner (1831-1901) – współzałożyciel firmy księgarskiej Gebethner i Wolff
Wojciech Gerson (1831-1901) – malarz, pejzażysta, przedstawiciel realizmu
Jan Chrystian Kamsetzer (1753-1795) – architekt na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego
Edward Kłosiński (1943-2008) – operator filmowy
Gabriela Kownacka (1952-2010) - aktorka
Samuel Bogumił Linde (1771-1847) – polski leksykograf, językoznawca i bibliotekarz
Zygmunt Vogel (1764-1826) – polski malarz akwarelista, rysownik i architekt
Emil Wedel (1839-1919) – przemysłowiec warszawski
Szymon Bogumił Zug (1733-1807) – architekt wielu klasycystycznych obiektów w Polsce
Został założony w 1792 roku dla wiernych Kościoła Ewangelicko-Reformowanego pod którego opieką pozostaje do dziś. Cmentarz dwukrotnie ulegał zniszczeniu – w 1794 i 1831 roku. Został także częściowo zniszczony przez Niemców w 1944 r. Podczas II wojny światowej spłonęła cała dokumentacja cmentarna oraz część zabudowy. Spoczywa na nim około 100 tys. zmarłych. Na cmentarzu znajduje się kaplica rodowa – jest nią grób Kronenbergów. Od 1945 r. do 1983 r. pełniła rolę domu przedpogrzebowego. Spośród znanych osób spoczywających na cmentarzu, których groby odwiedzimy należy wymienić:
Anna German (1936–1982) – piosenkarka
Jacek Karpiński (1927–2010) – konstruktor, informatyk, żołnierz Batalionu Zośka
Leopold Stanisław Kronenberg (1812–1878) – finansista, ziemianin
Tola Mankiewiczówna (1900–1985) – polska aktorka, piosenkarka i śpiewaczka operowa
Władysław Marconi (1848–1915) – architekt
Ludwik Wincenty Norblin (1836–1914) – przemysłowiec warszawski, założyciel Towarzystwa Akcyjnego "Norblin, Bracia Buch i T.Werner"
Jeremi Przybora (1915–2004) – poeta, autor, pisarz, współtwórca (wraz z Jerzym Wasowskim) telewizyjnego "Kabaretu Starszych Panów"
Stefan Żeromski (1864–1925) – prozaik, dramatopisarz, publicysta
Katarzyna Antonina Sowińska (1776 - 1860)- polska działaczka patriotyczna i charytatywna, żona generała Józefa Longina Sowińskiego.
- Stara Praga -
- trasa autorska -
Praga to nie tylko strzeliste wieże katedry św. Floriana oraz złote kopuły soboru św. Marii Magdaleny To też nie tylko pl. Wileński z jego śpiącymi strażnikami oraz kamienicami, które nie zmieniły się zbytnio od czasów panowania carów rosyjskich. Warszawska Praga to przede wszystkim duch przedwojennej stolicy. Miejsce nieznane, a posiadające swój niesamowity czar. Razem z Państwem zwiedzimy zakamarki tego fascynującego fragmentu Warszawy.
- trasa autorska -
Na początku wyprawy poznamy rozwiązania komunikacyjne Stolicy z XVIII, XIX i początków XX wieku. Następnie udamy się na Oś Saską, barokowe założenie urbanistyczne XVIII-wiecznej Warszawy, związane z budową rezydencji królewskiej dla Augusta II Sasa – Pałacu Saskiego. Po drodze omówimy zarówno obiekty istniejące jak i te, które pozostały na już tylko na starych fotografiach. Serdecznie zapraszamy!
- Stare Powązki i Powązki Wojskowe -
- trasa autorska -
Listopad to miesiąc, który dniem Wszystkich Świętych wprowadza nas w jesienny i trochę nostalgiczny nastrój. Idąc przez cmentarz do grobów bliskich, czasem nas wzrok przykuwa znane nazwisko, zabytkowy nagrobek, rzeźba, czy detal architektoniczny.
Doskonałą okazją do poznania swoistej "mody" sepulkralnej zmieniającej się na przestrzeni ostatnich 200 lat może być spacer po warszawskich Starych Powązkach. To właśnie tu obok miejsca, gdzie jeszcze pod koniec XVIII wieku słychać było śmiech i zabawy dobiegające z rezydencji Czartoryskich - rodzina Szymanowskich ufundowała ziemię pod cmentarz. Jego początki sięgają 1792 roku, kiedy to na powierzchni 2,5 hektara rozpoczęła się historia najsłynniejszej warszawskiej nekropolii. Dziś cmentarz zajmuje 43 hektary, a na jego terenie spoczywa ponad milion osób - wśród nich: działacze niepodległościowi, wybitni pisarze, poeci, uczeni, artyści, myśliciele, lekarze, prawnicy, duchowni. Część z nich spoczęła w założonej w 1925 Alei Zasłużonych, zaś część w katakumbach zaprojektowanych przez królewskiego architekta Dominika Merliniego.
Powązki to oprócz znanych postaci i wybitnych dzieł architektury również mity, historie i legendy - od śmiesznych do tragicznych, to wreszcie ogromny pomnik kultury i historii Warszawy. Ich poznanie wymaga nieco więcej niż tylko standartowego przejścia wokół katakumb i Aleją Zasłużonych. Na naszej wycieczce podczas ponad 2 godzinnego przejścia autorską trasa po Starych Powązkach dochodzimy do miejsc i grobów, do których zwykle nie docierają wycieczki, a także przypominamy powązkowskie legendy i opowiadania.
W ramach wycieczki odwiedzamy również cmentarz komunalny, zwany "Powązkami Wojskowymi" będący także miejscem spoczynku znanych, współczesnych nam osób.
Cała wycieczka obejmująca dwa cmentarze trwa około 4,5 godzin.
- w programie: Browar Konstancin, zabytkowa lokomotywownia w Piasecznie -
PIASECZYŃSKA KOLEJ WĄSKOTOROWA - Inicjatywa budowy kolei grójeckiej narodziła się w II połowie XIX wieku między innymi w kręgach ludności żydowskiej Góry Kalwarii, która była zainteresowania skróceniem czasu podróży do Warszawy, a także inż. Eugeniusz Paszkowski, który potrzebował dobrego transportu ze swoich podwarszawskich cegielni do Warszawy. Właśnie Eugeniusz Paszkowski zainteresował swoim pomysłem hrabiego Tomasza Zamoyskiego oraz księcia Stefana Lubomirskiego, oraz prawdopodobnie także cadyka Altera Magieta, którzy stworzyli spółkę mającą na celu budowę linii kolei dojazdowej na trasie Warszawa – Piaseczno – Góra Kalwaria. Ówczesna prasa nazwała tę spółkę dowcipnym mianem „krawiec, książę, hrabia, żyd”. Wśród wpisanych do rejestru zabytków Grójeckiej Kolei Dojazdowej zobaczymy: dworzec kolejowy, perony, pompownia ze studnią, magazyn służby drogowej, lokomotywownię /hala główna, hala napraw bieżących, kotłownia, kuźnia, stolarnia, hala maszyn/, zabytkowy tabor PKW.
BROWAR KONSTANCIN - jest to mały browar regionalny, który powstał w 1992 roku na terenie doświadczalnego gospodarstwa rolnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1994 roku zakład rozpoczął produkcję piwa. Spośród produkowanych tu piw KONSTANCIN najbardziej znanymi są: Bardzo Mocne, Dawne Niepasteryzowane, Jasne Pełne, Lekki, Mazowieckie Mocne, Mazowieckie, Mazowieckie Niepasteryzowane, Mocny, Warszawiak Mocny, Starodawne, Zdrojowe, Zdrojowe Niepasteryzowane, Czarny Dąb, Żytnie, Pszeniczne.
- w programie: Fort Włochy, Fort Chrzanów, Fort Szczęśliwice -
to zespół fortów i innych budowli fortyfikacyjnych wzniesionych przez władze Imperium Rosyjskiego wokół Warszawy w XIX wieku.
Wzniesiona w pierwszej połowie XIX wieku Cytadela Aleksandrowska, mimo uzupełnienia jej siedmioma fortami, nie spełniała wymagań stawianych przez rozwój technik wojennych, służąc głównie celom policyjnym.
Decyzję o przekształceniu Warszawy w twierdzę władze carskie podjęły w 1879 roku. Zaplanowano dwa pierścienie fortów, z których zewnętrzny obejmował także część miasta po prawej stronie Wisły, zaś wewnętrzny – tylko lewą. Budowę fortów rozpoczęto na wiosnę 1883 roku, zaś zakończono w 1890. Wzniesiono wtedy 20 fortów.
Zapóźnienie techniczne Rosji sprawiło, że w momencie ukończenia były to już forty przestarzałe. W związku z tym już na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nastąpiła modernizacja twierdzy. W jej ramach wybudowano 7 uzupełniających dzieł (punktów oporu) oraz dwa wchodzące w skład twierdzy obiekty linii Warszawa-Zegrze. Przede wszystkim jednak zmodernizowano istniejące obiekty.
Łącznie Twierdza Warszawa składała się z 29 fortów i dużych punktów oporu; uzupełniały ją liczne lokalne, ziemne punkty oporu i baterie artyleryjskie. Jądro twierdzy niezmiennie tworzyła Cytadela Aleksandrowska wraz z jej fortami. Tak ukształtowana twierdza weszła w skład Warszawskiego Rejonu Fortecznego.
- Uniwersytet Warszawski i nowa Biblioteka UW -
- trasa autorska -
Na kolejnej wycieczce z cyklu „Tajemnice Warszawy” tytułowymi słowami Andrzeja Frycza Modrzewskiego zaprosiliśmy turystów do wcielenia się w rolę studentów Uniwersytetu Warszawskiego. Wspólnie zwiedziliśmy Kampus Centralny. Zobaczyliśmy jak radzono sobie z brakiem światła w czasach, gdy elektryczne oświetlenie było najnowszym i jeszcze nie rozpowszechnionym wynalazkiem. Obejrzeliśmy jak funkcjonuje najstarsza warszawska wyższa uczelnia.
Byliśmy miejscach, po których przechadzał się młody Fryderyk Chopin oraz tam, gdzie Antoni Poniatowski stał się Stanisławem Augustem. Na sam koniec przeszliśmy nad Wisłę do najciekawszego budynku Uniwersytetu Warszawskiego - Nowej Biblioteki. Niezapomniane wrażenia dostarczyła nam wizyta w ogrodach, które znajdują się na dachu Biblioteki.
W programie: Grupa Fortowa "Janówek" (wybrane obiekty), Fort XIVc Toruń, Fort D-8 (XVIc) Czarnowo, Fort XVIa Czarnowo
Zbiórka była o godzinie 9 rano na Dworcu Gdańskim. Kiedy wszyscy dotarli, zapakowaliśmy się do niedużego busa i wyjechaliśmy z Warszawy. Wycieczkę prowadzili przewodnicy Artur Ponikiewski i Sergiusz Borecki.
Koło godz. 10 dojechaliśmy do fortu XIVa „Toruń”. Był to nowoczesny fort betonowy, wzniesiony przez Rosjan tuż przed wybuchem I Wojny Światowej. Został przez nich wysadzony w sierpniu 1915r, kiedy wycofywali się z Twierdzy. Jednak ładunki wybuchowe były zbyt słabe i, na szczęście, spowodowały tylko zerwanie i podniesienie stropów. Mieliśmy w nim okazję zobaczyć pogrążone w hibernacji nietoperze – nocka dużego oraz nocka rudego i zimujące motyle pawie oczko oraz ćmy szczerbówki (z sówek). Widzieliśmy również chmary komarów na sufitach. Nimi właśnie oraz motylami żywią się nietoperze, gdy budzą się na krótko w czasie zimy.
Ktoś niedawno zaczął grodzić teren umocnień, lecz jeszcze nie skończył i prawdopodobnie był to ostatni weekend, kiedy można było go zwiedzić. Nam szczęśliwie udało się dostać do środka. Przy wejściach znajdowały się niezbyt głębokie studnie. Zaglądałam do jednej z nich – było to kwadratowe, niskie pomieszczenie z łukowo sklepionym sufitem. Chodziliśmy poternami w podwalni. Był tam długi korytarz, ciągnący się przez cały fort. Niestety z powodu braku czasu nie przeszliśmy całego, nad czym mocno ubolewałam.
Najciekawszy był fort XVI Czarnowo. Jest to własność prywatna. Dzięki opiece właścicieli oraz członków stowarzyszenia tam działającego, nie został rozkradziony i zaśmiecony, jak większość innych tego typu obiektów w Modlinie. Po jego terenie oprowadzali nas miejscowi przewodnicy. Bardzo ciekawymi elementami były dwie kopuły pancerne założone w 1934 i 1935 przez Wojsko Polskie. Były to zupełnie unikatowe i bardzo rzadko spotykane pancerze (2-3 sztuki na świecie). Wewnątrz można natknąć się na długie korytarze, bardzo głęboką studnię, oryginalne kraty i drzwi pancerne oraz wiele innych ciekawostek. Niestety zwiedzaliśmy go dość szybko, więc z braku czasu i kaloszy nie spenetrowaliśmy jednego z zalanych korytarzy. Liczę jednak na powtórną wycieczkę do tego fortu i możliwość dokładniejszego jego zwiedzenia.
Następnie obejrzeliśmy dzieło D-8 – tradytor artyleryjski do obrony przeprawy przez Narew. Stamtąd przeszliśmy do podziemnych koszar w podwalni. W tym miejscu, na powierzchni, znajdują się wały ziemne ze stanowiskami piechoty. Obiekt był w bardzo dobrym stanie – nie został wysadzony. Jednak pozbawiono go wszystkich pancerzy.
Połamane płyty na dnie podwalni pozwoliły nam obejrzeć fragmenty systemu odwodnienia podziemi. Wewnątrz znalazłam zawiasy od drzwi pancernych tak duże, jak moja głowa. Po zwiedzeniu fortu uprosiliśmy Pana Artura, aby poprowadził nas mało znanym tunelem idącym pod pobliską szosą.
Ostatnimi miejscami zwiedzanymi przez nas tego dnia, były 2 obiekty z grupy fortowej Janówek. Widzieliśmy tam wysadzony mały fort (tzw. Dzieło Pośrednie D-9) służący obecnie jako ścianka wspinaczkowa. Przez oderwane bloki betonu przypomina bardziej jaskinię, niż typowy fort. Ponadto można tam zaobserwować ciekawą szatę naciekową.
W Forcie IV Janówek zwiedziliśmy dwa schrony pogotowia, koszary, laboratorium amunicyjne oraz prochownię. Obejrzeliśmy szyby od wind amunicyjnych i z zaskoczeniem podziwialiśmy fantazyjne zdobienia koszar. To zupełnie inna budowla niż poprzednio oglądane tego dnia. Był to stary ceglany fort z końca XIX w, bardzo malowniczy na tle drzew. Na zakończenie całej wycieczki tradycyjnie odbyło się ognisko. Około godziny 16.30 pełni wrażeń wróciliśmy do Warszawy.
Warszawa, 26-11-2011
Aleksandra Rostek
Wycieczka obejmowała zwiedzanie największych i jednych z najlepiej zachowanych fortów zewnętrznych Twierdzy Modlin –
Fortu VII Cybulice, Fortu XII Janowo oraz Fortu XIII Błogosławie
ze szczególnym uwzględnieniem elementów architektury podziemnej.
- trasa autorska -
Przez wieki sfera życia religijnego i politycznego były ze sobą niemal nierozerwalnie połączone. Nie dziwi, zatem fakt, że to właśnie w kościołach miały miejsce ważne fakty historyczne, a Warszawa nie była pod tym względem wyjątkiem. Miasto przeszło długą drogę od przełomu XIII i XIV wieku, kiedy to zostało założone, jako prowincjonalna osada. Z czasem jego ranga wzrosła na tyle, że stało się stolicą księstwa mazowieckiego, a jeszcze później całego kraju.
Na przestrzeni wszystkich tych wieków kościoły warszawskie były świadkami nie tylko modlitw, ale również ważnych wydarzeń historycznych. Warto wspomnieć choćby o koronacjach polskich królów, hołdach lennych czy zaprzysiężeniu Konstytucji 3 maja. Dwie świątynie posiadają doczesne szczątki polskich monarchów.
Należy również wspomnieć, że to właśnie kościoły zachowały najczęściej oryginalne, bardzo cenne wyposażenie. Dzieła sztuki, które były zamawiane przez duchownych lub ofiarowywane przez możnych pochodziły od najlepszych artystów. Z tego też powodu wchodząc do nich możemy obcować z wyrafinowaną sztuką.
- trasa autorska -
Nieodłącznym elementem historii każdego miasta jest dziedzictwo niematerialne. To właśnie do tej grupy atrakcji turystycznych można zaliczyć mitologię miejską, czyli baśnie, legendy i podania. Odnoszą się one do ważnych, często przełomowych wydarzeń w dziejach miasta, a także do postaci i miejsc. W minionych wiekach właśnie poprzez legendy ludność próbowała wyjaśnić dziwne i niezrozumiałe zjawiska oraz nadać aury tajemniczości i grozy miejscom, które budziły strach, przerażenie lub związane były z tragicznymi wydarzeniami.
Wiele z tych legend przetrwało do dnia dzisiejszego, a w swojej treści przypominają nam o radościach, smutkach, romansach i tragediach, czyli o codzienności ludzi, wśród których podania te powstawały.
Dziś minęły już bezpowrotnie czasy upiorów i demonów, strzyg i bazyliszków, ale czy na pewno ?
- trasa autorska -
Stare Bielany to malownicza, a zarazem nieznana część Warszawy. Leży zaledwie 15 minut jazdy metrem od ścisłego centrum miasta, a w niektórych miejscach można się poczuć tak, jakby czas się tu zatrzymał. Na niepowtarzalną atmosferę tej dzielnicy składają się przepiękne uliczki, w dużej mierze z oryginalną przedwojenną zabudową. Najstarszym obiektem na trasie jest dawny XVII wieczny kompleks pokamedulski. To właśnie tutaj miał przebywać „brat Jerzy”, czyli Michał Wołodyjowski.
Nie da się przejść przez Bielany nie wchodząc do lasów. Są one nie tylko ostoją dla zwierząt, ale i miejscem spacerów Warszawiaków. Wchodząc w nie można zapomnieć o wielkomiejskim zgiełku. Na trasie naszej wycieczki odwiedziliśmy zarówno Las Bielański jak i Lasek Lindego.
Poznaliśmy również przedwojenne osiedla mieszkaniowe i zobaczyliśmy jedne z niewielu miejsc w Warszawie, gdzie ciągle wieczorami rozbłyskują światła gazowych latarni.
Browar w Ciechanowie został założony w 1864 r. Przez pierwsze miesiące swojego istnienia należał do rodziny Wilichów. W latach 1864-1875 przeszedł na własność rodziny Żebrowskich, która następnie odsprzedała go warszawskiemu przemysłowcowi i piwowarowi szkockiego pochodzenia Karolowi Machlejdowi. Z czasem wspólnikiem Machlejda został Maurycy Blumenthal. Obaj współwłaściciele zbudowali nowoczesny zakład, który rozbudowywano do końca lat 90. XIX wieku. Nosił on wówczas nazwę Browar Gambrinus. W 2004 roku browar w Ciechanowie przyjął nazwę Browar Ciechanów, w 2007 roku zmienił ją na Browar Ciechan.
Obecnie browar produkuje następujące piwa marki Ciechan: MOCNE, MIODOWE, WYBORNE, PSZENICZNE, PORTER, STOUT
Wybrane nagrody i wyróżnienia:
2009: Ciechan Miodowe - Laur Województwa Mazowieckiego 2008
2010: Piwo Roku 2009 dla Ciechana Miodowego według Bractwa Piwnego
03.12.2008 - CIECHAN PORTER ZOSTAŁ WPISANY PRZEZ MINISTERSTWO ROLNICTWA I ROZWOJU WSI NA LISTĘ PRODUKTÓW TRADYCYJNYCH
W trakcie wycieczki:
w programie: Browar Ciechan + degustacja oraz Muzeum Romantyzmu w Opinogórze
Browar w Ciechanowie został założony w 1864 r. Przez pierwsze miesiące swojego istnienia należał do rodziny Wilichów. W latach 1864-1875 przeszedł na własność rodziny Żebrowskich, która następnie odsprzedała go warszawskiemu przemysłowcowi i piwowarowi szkockiego pochodzenia Karolowi Machlejdowi. Z czasem wspólnikiem Machlejda został Maurycy Blumenthal. Obaj współwłaściciele zbudowali nowoczesny zakład, który rozbudowywano do końca lat 90. XIX wieku. Nosił on wówczas nazwę Browar Gambrinus. W 2004 roku browar w Ciechanowie przyjął nazwę Browar Ciechanów, w 2007 roku zmienił ją na Browar Ciechan.
Obecnie browar produkuje następujące piwa marki Ciechan: MOCNE, MIODOWE, WYBORNE, PSZENICZNE, PORTER, STOUT
Wybrane nagrody i wyróżnienia:
2009: Ciechan Miodowe - Laur Województwa Mazowieckiego 2008
2010: Piwo Roku 2009 dla Ciechana Miodowego według Bractwa Piwnego
************************************************************************************************************************************
Opinogóra - W miejscowości znajduje się niewielki neogotycki pałac Krasińskich, zbudowany w 1843 przez gen. Wincentego Krasińskiego, ojca poety Zygmunta, który był siedzibą ordynacji opinogórskiej. W podziemiach pobliskiego kościoła znajdują się groby członków rodziny, w tym również poety. W dworze obecnie znajduje się muzeum romantyzmu.
Frekwencja na tej wycieczce przeszła nasze najśmielsze oczekiwania, ale i dała dużo radości, wynikającej z dwóch aspektów, że są turyści, którzy mają podobną pasję jak my, turyści, dla których liczy się to, aby dzień spędzić w miłej, rodzinnej atmosferze – przy okazji zwiedzania i krajoznawstwa. Drugą radością było zainteresowanie tematyką fortyfikacyjną i podziemiami oraz smutnym i niepewnym losem tej jednej z największych europejskich twierdz.
Zatem wycieczka odbyła się w dwóch terminach: sobotnim – pogodnym i upalnym oraz niedzielnym – upalnym i deszczowym. Nie wpłynęło to jednak w żaden sposób na realizację programu, zarówno części historycznej – spacer po Twierdzy, jak i podziemnej – zwiedzanie chodników minerskich, a co najważniejsze, ani upał, ani deszcz nie przeszkodziły w ognisku oraz „piwaku” (tylko kierowcy byli nieco pokrzywdzeni).
Tak oto za nami pierwsza wycieczka poza-warszawska z cyklu „Tajemnice Mazowsza”. Wszyscy rozstaliśmy się z nadzieją na rychłe spotkanie i kolejny wyjazd tym razem „w Polskę”.
tekst: A. Ponikiewski, fot. R. Robaszewski
W związku ze zbliżającymi się EURO 2012 tym razem proponujemy coś dla miłośników sportu, a w szczególności piłki nożnej ! Ponad 90 lat historii Klubu na jednej wycieczce ! Specjalnie dla nas po kompleksie Legii Warszawa oprowadzał będzie Pan Wojciech Hadaj - komentator meczów Legii.
W programie wycieczki:
Zapraszamy - dla każdego kibica będzie to wspaniała podróż przez historię i współczesność klubu !!!
- zabytek techniki z 1925 roku -
Zakład Eksploatacji Tramwajów R-2 "Praga" to przelotowa zajezdnia tramwajowa położona przy ulicy Kawęczyńskiej na Pradze Północ. Jest to też jedyna zajezdnia tramwajowa po prawej stronie Wisły.
Zajezdnia została zbudowana w latach 1923-1925. 1 marca 1925 roku uroczyście oddano do eksploatacji halę zajezdni o długości 158,3 m i szerokości 56 m, mogącą pomieścić 212 wagonów tramwajowych. Hala posiadała 15 torów, natomiast wjazd odbywał się od ulicy Kawęczyńskiej, na zachód od hali zajezdni.
24 września 1939 roku na teren obok zajezdni spadły niemieckie bomby, sama zajezdnia szczęśliwie uniknęła poważnych zniszczeń. Podczas okupacji pracowników zajezdni dotykały represje, aresztowania, a nawet rozstrzelania. 1 sierpnia 1944 roku hitlerowcy zażądali wstrzymania ruchu tramwajowego na mostach. Zajezdnia została zaminowana i wysadzona w powietrze przez wycofujących się hitlerowców.
We wrześniu 1944 r. Praga została oswobodzona. 14 września rozpoczęto odbudowę zajezdni. Pierwsze miesiące były bardzo trudne – z braku odpowiednich narzędzi gruz przenoszono gołymi rękami, a jedyną zapłatą dla ludzi odbudowujących zajezdnię był talerz ciepłej zupy. W maju 1945 roku odbudowano podstację "Praga" zmieniając jej nazwę na "Kawęczyńska". Pomimo ogromnych trudności w odbudowie 20 czerwca z praskiej zajezdni ruszył pierwszy po wojnie tramwaj. W 1946 roku zbudowano tymczasową halę na 16 wagonów. Hala zajezdni została odbudowana w 1949 była jednak mniejsza o 70 stanowisk niż przed wojną.
W 1964 roku zajezdnia otrzymała oznaczenie "R-2". Modernizację ukończono w 1966 roku, zwiększając pojemność zajezdni o 30 wagonów.
W końcu grudnia 1995 roku do zajezdni dostarczono pierwszy polski tramwaj niskopodłogowy – Konstal 112N. W 1997 r. z powodu zwarcia w jednym z wagonów spłonęła część dachu hali. Odbudowano go w 2000 roku. W tym samym roku zlikwidowano linię tramwajową w ciągu Ząbkowska-Kawęczyńska i wjazd od zachodu. Obecnie wjazd możliwy jest tylko ze wschodu od alei Tysiąclecia
W 2005 roku zajezdnia obchodziła 80-lecie istnienia, natomiast 2 lutego 2007 r. podjęto decyzję nr 105/2007 o wpisaniu zajezdni do rejestru zabytków pod nr A-732.
Na terenie zajezdni znajduje się gong alarmowy wykonany z niewybuchu z czasów II wojny światowej. Jest on umocowany na rosyjskiej szynie kolejowej z końca XIX wieku.
Przy bramie wjazdowej do zajezdni znajduje się figura świętego Krzysztofa – patrona prowadzących pojazdy. Figura jest oszklona i oświetlona w nocy.
EC Żerań to druga co do wielkości, pod względem wytwarzanego ciepła, po Elektrociepłowni Siekierki, elektrownia w Warszawie oddana do użytku w 1954 roku.
Po II wojnie światowej zapadła decyzja o budowie elektrociepłowni na Żeraniu. Wobec braku doświadczeń w tej dziedzinie skorzystano z dokumentacji i urządzeń z ZSRR. 21 lipca 1954 roku ruszyła pierwsza turbina, a w latach 1956-1961 dostawą energii cieplnej objęto pierwsze osiedla na Pradze, część Śródmieścia i Żoliborz.
Elektrociepłownia dysponuje mocą cieplną 1561 MW i elektryczną 350 MW. Podstawowym paliwem jest tu węgiel kamienny.
Po modernizacji w latach 1997 i 2001 włączono do eksploatacji dwa ekologiczne kotły fluidalne, zwiększające efektywność produkcji i redukujące emisję pyłu, tlenków siarki i azotu, bez konieczności budowy instalacji zewnętrznych.
Na Żeraniu spalana jest również biomasa, a co to oznacza - dowiedzą się Państwo w czasie wycieczki.
„Na Wojtusia z popielnika Iskiereczka mruga,
choć opowiem ci bajeczkę...”
Jaka bajeczka??? Iskiereczka rzeczywiście mruga, ale w ogromnym Piecu, budząc fascynacje i zaciekawienie. Kiedyś Iskiereczka chroniła ludzi przed zimnem i dzikimi zwierzętami, dziś dzięki najnowocześniejszej technologii utylizuje odpady „wyprodukowane” przez nas samych. To co powszechnie uważa się za odpady trafia do naszych koszy, dalej do śmietników skąd wywożone są na wysypiska lub Zakładów Unieszkodliwiania Szkodliwych Odpadów Komunalnych. Człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego co ludzie uważają za odpady i jakie kurioza można znaleźć w zakładzie utylizacji.
Tym razem wybraliśmy się na zwiedzanie czynnego ZUSOK-u na Targówku. Z zewnątrz zakład wygląda jak każdy inny – budynki, kominy, linie technologiczne itd. Zanim jednak nasze odpady trafią ostatecznie do Wielkiego Pieca przechodzą przez kilka etapów sortowania. Sortowanie pozwala podzielić odpady na szkło, plastik, metal, biomasę i „pozostałe” (papier, szmaty itp.), które ostatecznie zostaną pochłonięte przez Wielki Piec. Mieliśmy okazję obejrzeć niektóre z tych etapów – najwięcej emocji wzbudził dźwig-chwytak przenoszący ogromne porcje odpadów dostarczanych w trybie ciągłym przez cały dzień oraz Wielki Piec, do którego mogliśmy zajrzeć do środka podczas procesu spalania odpadów (i tam znaleźliśmy naszą Iskierkę, a właściwie Iskrę).
Dziś ZUSOK na Targówku jest jednym z najnowocześniejszych zakładów. Komin Wielkiego Pieca wyposażony jest w liczne filtry zabezpieczające emisję szkodliwych pyłów do atmosfery. Pozostałości po spalaniu przetwarzane są na żużel (wykorzystany przy budowy dróg) i popiół (wykorzystywany do produkcji pasz). Trzeba przyznać, że aromaty poszczególnych sekcji ZUSOK nigdy nie znajdą się w gamie zapachów sieci Sephora, ale komin Wielkiego Pieca wydycha z siebie jedynie bezwonną, oczyszczoną parę.
To była prawdziwa wyprawa dla Twardzieli. Uczestnicy zwiedzania zaproponowali wersję extreme tej wycieczki - środek lata przy temperaturze powietrza powyżej 30°C.
tekst: Agnieszka Ponikiewska, kwiecień 2011r.
foto: Rajmund Robaszewski
„Stoi na stacji lokomotywa
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa -
Tłusta oliwa.”
Wiedział, Julian Tuwim, co pisze, opiewając w wierszu „Lokomotywa” trud i znój kolejowego życia. Aby nieco przyjrzeć się temu życiu, wybraliśmy się na zwiedzanie Wagonowni Szczęśliwice, na terenie której znajduje się zespół budynków pochodzących z lat 1924-29, stanowiący jedyny w Warszawie autentyczny przedwojenny kompleks budowli kolejowych o wyjątkowych walorach architektonicznych.
Do dziś z zabytkowej materii pozostały zabudowania techniczne, administracyjne, budynek dworca oraz nieistniejącego już Hotelu pod Zegarem.
Tu, na Szczęśliwicach, życie toczy się powoli, jak powoli toczą się koła przestawianych do czyszczenia wagonów. Teren wagonowni jest zamknięty, gdyż funkcjonuje jako czynny zakład - Sekcji Eksploatacji i Utrzymania Wagonów. Jednak dzięki uprzejmości PKP Intercity nasza wycieczka miała niebywałą przyjemność przez moment pooddychać powietrzem tego nietypowego miejsca, dotknąć starych zabudowań czy zajrzeć pod spód wagonu, by przekonać się o złożoności pociągów. Znakomitą atrakcją, dla małych i dużych, okazała się krótka przejażdżka pociągiem PKP Intercity zupełnie „na gapę”, a także wejście do wnętrza lokomotywy manewrowej.
Po Wagonowni Szczęśliwice naszymi przewodnikami byli długoletni pracownicy PKP, którzy z pasją i wielkim zaangażowaniem dzielili się z nami swoją wiedzą techniczną, historyczną oraz ciekawostkami związanymi z kolejnictwem.
Ja już wiem co to jest „wianek” i jak działa zwrotnica. Być może jesienią znów odwiedzimy Szczęśliwice.
tekst: Agnieszka Ponikiewska, 2011r.
Izba Pamięci Ofiar Terroru Komunistycznego (obecnie siedziba Służby Kontrwywiadu WP) - zgromadzono w niej eksponaty i tablice informacyjne o czasach stalinowskich, z czasów kiedy w gmachu przy ul. Oczki 2 żołnierze, prokuratorzy i sędziowie Głównego Zarządu Informacji bestialsko katowali i niejednokrotnie mordowali polskich patriotów. Izba została otwarta w 2006r.
Izba znajduje się w autentycznych celach więziennych w podziemiach budynku.
W chłodny styczniowy dzień wybraliśmy się do Fabryki Ciągników Ursus. Przywitał nas Pan Kazimierz Okraszewski - długoletni pracownik, który z żyty jest z Ursusem, bo w zakładzie pracuje od zawsze, a dziś jest opiekunem Muzeum Historii Ursusa. Zanim w Ursusie zaczęto produkować ciągniki, zakłady przebyły długą drogę innowacji technologicznych z przełomu XIX i XX wieku. W 1893 r. zostaje założone, przez czterech warszawskich inżynierów, przy ulicy Siennej „Przemysłowe Towarzystwo Udziałowe”. Inżynierowie zainwestowali posagi swoich córek (w sumie mieli ich siedem), co pozwoliło na produkcję armatury dla przemysłu spożywczego i gorzelnianego. Rozszerzenie produkcji o silniki spalinowe oraz wprowadzenie znaku URSUS nastąpiło w roku 1907. Ale dopiero w roku 1922 z „Fabryki Silników i Traktorów URSUS - S.A.” wyjeżdża pierwszy polski traktor zwany ciągówką. W 2012 roku minie 90 lat od tego przełomowego wydarzenia przemysłowego.
Zwiedzanie rozpoczęliśmy od hali montażowej przy ulicy Posag 7 Panien, gdzie krok po kroku mogliśmy obejrzeć składanie ciągników marki Ursus. Nawet nielicznie przybyłe na zwiedzanie Białogłowy były zainteresowane szczegółami technicznymi i jako pierwsze miałyśmy okazję wsiąść do nowo złożonej maszyny. To nie bywałe, że mamy tak znakomite traktory, a jednak produkcja ich spada. Pewnie z powodu ceny, która nie jest niska, ale obecna ich jakość wsparta jest na zagranicznych podzespołach - jakich?, niestety, ale nie byłam w stanie już spamiętać tych skomplikowanych nazw. No i ta czerwień! Białogłowy stwierdziły, że szkoda takiego eleganta puszczać w pole. Bo jak na maszynę do prac polowych, to całkiem ładnie i składnie wygląda. Kolejnym punktem zwiedzania było Muzeum Historii Ursusa, gdzie podziwialiśmy prababki i pradziadków obecnych „elegantów” współczesnej techniki, medale i puchary z licznych targów międzynarodowych oraz księgi pamiątkowe z zabytkowymi już wpisami z lat 50-tych i 60-tych XX wieku.
Pan Kazimierz był tak uprzejmy, że zabrał nas dodatkowo na ulicę Traktorzystów, gdzie znajdują się zabytkowe zabudowania z początku XX wieku. Wprawdzie nie można było wejść do tych obiektów, bo dziś znajdują się w rękach innych właścicieli, ale mogliśmy poznać ich architekturę i przede wszystkim kulturę. I tak na naszej drodze pojawiło się Kino zakładowe, Odlewnia aluminium, Odlewnia żeliwa oraz inne budynki przemysłowe (w tym hale). Wizyta w Fabryce pozwoliła poznać jej bogatą historię, a także uświadomić sobie jak niegdyś wielki był to zakład, ile zatrudniał w przeszłości pracowników oraz jaki potencjał został sprzedany i może nieco zatracony.
Dziś Ursus sp. z o.o. to niewielki, przemysłowy zakład produkcyjny, który miejmy nadzieję będzie nadal kultywował tradycje i historię XIX-wiecznego przemysłu w Polsce.
tekst: Agnieszka Ponikiewska, 2011r.
Dom Generalny Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego znajdujący się na warszawskim Powiślu to miejsce na co dzień niedostępne, a zarazem niezwykłe. Niedostępne jak większość funkcjonujących klasztorów, a niezwykłe dzięki osobie Papieża Polaka. Z tego właśnie warszawskiego domu kard. Wojtyła wyjeżdżał na konklawe w 1978 r. Później jako papież mówił, że właściwie to urszulanki szare wypuściły go z Polski, z domu przy ulicy Wiślanej, i wypuściły go tak, że już nie wrócił...
Dom urszulanek szarych wielokrotnie gościł Karola Wojtyłę, który zatrzymywał się tu podczas pobytów w Warszawie.Dziś urszulanki tworzą tutaj Muzeum Papieża Polaka - jedyne w Warszawie i jedno z dwóch w Polsce.
Do legendy klasztoru przeszła już opowieść, jak to jeden z chłopców przedszkola prowadzonego przy klasztorze Urszulanek spotkał kard. Wojtyłę na schodach, szarpnął go za sutannę i powiedział: „Księdzu, zawiąż mi buta!”. A Kardynał odstawił teczkę, schylił się, zawiązał dziecku sznurówki, po czym wyszedł z klasztoru.
Dom Zakonny na Wiślanej, kryje wiele pamiątek związanych bezpośrednio z kardynałem Wojtyłą, o których opowiadają siostry pamiętające najważniejszego z gości klasztoru. Opowieści te przeplatane anegdotami i osobistymi wspomnieniami pozwalają "przenieść się w czasie" i przez chwilę poczuć obecność Karola Wotyły.
Zapraszamy zatem na sentymentalną podróż szlakiem Kardynała Karola Wojtyły.
- trasa autorska -
Trasa, która przybliża uczestnikom obiekty bankowe z XIX i XX wieku w Centrum Warszawy.
Chcesz wiedzieć gdzie była Kasa Przemysłowców Warszawskich, Bank Państwa, Towarzystwo Kredytowe Ziemskie i inne? Chcesz wiedzieć, dlaczego złoty był wart 30 groszy a za 10 złotych płacono półtora rubla srebrem? Jeżeli tak zapraszamy na wycieczkę "Złoto, monety i twarda waluta - warszawskie banki".
Zapraszamy na czterodniową wycieczkę po Śląsku, w trakcie której na terenie zabytkowej fabryki wykorzystującej czynną linię technologiczną z lat 30. XX wieku poznamy historię słynnych zapałek z „czarnym kotem”.
Zwiedzimy zabytki bielskiej starówki, a w wśród nich te zasługujące na szczególną uwagę: dawną Rezydencją Piastów Cieszyńskich i wzorowany na wiedeńskiej Operze Komicznej gmach Teatru oraz jedyny w Polsce pomnik Marcina Lutra i "witraż obfitości".
Podczas gry miejskiej "Cieszyn Challenge" zapoznamy się z najważniejszymi zabytkami Cieszyna m. in. romańską rotundą św. Mikołaja z XI/XII w. - najstarszą świątynią na Śląsku, ruinami zamku piastowskiego, czy Pałacem Karola Habsburga.
Nie zabraknie także Wisły - miasta Adama Małysza.
Nasza wycieczka ze Śląska przeniesie się na Morawy w Czechach, a tam: Teplice nad Bečvou - jedno z najsłynniejszym uzdrowisk morawskich z niepowtarzalnymi Jaskiniami Aragonitowymi i Ołomuniec - drugi, po centrum Pragi, największy zespół zabytkowy w Czechach, gdzie nad rynkiem góruje Kolumna Trójcy Przenajświętszej wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO - od kilku stuleci symbol Ołomuńca.
Te i wiele innych atrakcji zakończy degustacja zimnego piwa po zwiedzaniu Browaru Książąt Pszczyńskich zwanych współcześnie Browarami Tyskimi.
- Jura Krakowsko - Częstochowska -
- Szlak Zabytków Techniki Województwa Śląskiego -
Zapraszamy na wycieczkę na Jurę Krakowsko - Częstochowską - krainę średniowiecznych warowni zwanych "Orlimi Gniazdami" oraz wapiennych skałek i jaskiń stanowiących najbardziej charakterystyczny element jurajskiego krajobrazu.
Jak przystało na cykl "Tajemnicza Polska" poza "kultowymi" atrakcjami regionu zobaczymy również miejsca rzadziej odwiedzane i mało znane.
Odwiedzimy ponadto wybrane obiekty na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego
Oczywiście nie zabraknie także naszej specjalności, czyli JASKIŃ I PODZIEMI!
Roztocze to kraina geograficzna łącząca Wyżynę Lubelską z Podolem. Jest to wąski pas wzniesień o długości około 180 km, przebiegający z północnego zachodu, od Kraśnika, na południowy wschód do Lwowa. Głównymi walorami tego regionu jest przyroda, dla której ochrony utworzono Roztoczański Park Narodowy - miejsce, gdzie do dziś żyją na wolności koniki polskie - potomkowie dzikich tarpanów. To właśnie na Roztoczu możemy posłuchać słynnych „szumów” w nurcie rzek Tanew, Sopot, czy Jeleń. Sercem krainy jest miejscowość Zwierzyniec, założona przez jeden z najznamienitszych polskich rodów - Zamojskich, którzy przenieśli tu zarząd swojej ordynacji w XIX w, wnosząc wiele budowli, których świetność możemy nadal podziwiać. Roztocze to wreszcie tygiel kulturowy - tzw. „Polska egzotyczna” - region kształtowany od pokoleń przez wyznawców różnych religii: żydów, katolików i prawosławnych. Świątynie różnych wyznań w obrębie jednej miejscowości nie są tu rzadkością.
Wszystko to sprawia, że obszar ten możnaby uznać, za jeden z najbardziej atrakcyjnych turystycznie rejonów Polski... lecz faktycznie wciąż pozostaje on „czarną dziurą” na mapie turystycznej kraju - regionem, do którego docierają nieliczni odwiedzający.
Może właśnie w tym spokoju i pustce tkwi Roztocza czar?
1 Dzień
Zamość - „perła renesansu” (zwiedzanie miasta i twierdzy w obrębie wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO, podziemna trasa turystyczna („Nadszaniec”),
Szczebrzeszyn - Pomnik Chrząszcza
Zwierzyniec - dawna siedziba Ordynacji Zamojskich (Kościół na Wodzie, Pomnik Szarańczy, budynki Zarządu Ordynacji, Pałac Plenipotenta, „psi cmentarz”, zabudowania dawnego Browaru)
2 Dzień
Roztoczański Park Narodowy - Muzeum Przyrodnicze, spacer ścieżką przyrodniczą na Bukową Górę, Stawy Echo - rezerwat pokazowy konika polskiego.
Guciów - skansen „Zagroda Guciów”, produkty rzemiosła regionalnego, miody, nalewki, wędliny i tajemniczy „Oddech Wąwozu”
Park Krajobrazowy Puszczy Solskiej - spacer „Szlakiem Szumów” - wodospady na rzece Sopot.
- w programie: Cytadela twierdzy dęblińskiej + Fort II Mierzwiączka, Maciejowice (Bitwa pod Maciejowicami - Insurekcja Kościuszkowska), Wilga (walki o Przyczółek Warecko - Magnuszewski, Pomnik Saperów)
TWIERDZA DĘBLIN + FORT II MIERZWIĄCZKA - Budowę twierdzy rozpoczęto wkrótce po klęsce powstania listopadowego. Prócz zadań obronnych, miała ona podobnie jak Cytadela Aleksandrowska w Warszawie pełnić funkcje policyjne. Prace budowlane prowadzono od 1832 roku i kontynuowano je do roku 1847. W efekcie powstała położona na prawym brzegu Wisły twierdza bastionowa o narysie pięciobocznym. Wnętrze twierdzy wypełniały liczne obiekty zaplecza, przede wszystkim potężny gmach koszarowy o długości około 1500 metrów, magazyny i cerkiew. Twierdza i miasto Dęblin nosiły w tym czasie nazwę Iwangorod – od imienia namiestnika Królestwa, Iwana Paskiewicza.
WILGA - W rejonie Skurczy w okresie od 12 do 15 sierpnia 1944 roku w celu ułatwienia komunikacji zaplecza wojskowego z Przyczółkiem Warecko-Magnuszewskim saperzy I Armii Wojska Polskiego zbudowali przez Wisłę most kombinowany na podporach stałych i pływających, nazywany przez żołnierzy radzieckich „mostem polskim”. 18 i 19 sierpnia zamieniono część pływającą na stałą. Było to pierwsze tego rodzaju dzieło polskich saperów. Dla uczczenia tego wydarzenia wzniesiono nad Wisłą w 1956 roku Pomnik Sapera, zastąpiony w 1978 roku przez Pomnik I Armii Wojska Polskiego.
BITWA POD MACIEJOWICAMI – bitwa stoczona 10 października 1794 pod Maciejowicami, w okolicy Garwolina na południowym Mazowszu pomiędzy wojskami polskimi dowodzonymi przez gen. Tadeusza Kościuszkę a wojskami rosyjskimi pod dowództwem gen. Iwana Fersena. Bezpośrednią przyczyną bitwy była próba niedopuszczenia przez wojska polskie do połączenia się dwóch dużych korpusów rosyjskich - gen. Suworowa i gen. Fersena. W wyniku przegranej dla Polaków bitwy do niewoli dostał się ranny naczelnik insurekcji – Tadeusz Kościuszko.
Znajduje się tu jeden z najlepiej zachowanych w Polsce kompleks niezniszczonych bunkrów niemieckich z okresu II wojny światowej. W latach 1940-1944 zbudowano dla potrzeb 40 najwyższych generałów i feldmarszałków, 1500 oficerów i żołnierzy Wehrmachtu około 250 obiektów, w tym 30 schronów żelbetonowych, które niezniszczone zachowały się do naszych czasów. W skład kompleksu wchodzi bunkier „gigant”, którego ściany i stropy mają grubość 7 metrów. W bunkrze tego typu mieszkał podczas wojny Adolf Hitler. Korytarze i wnętrza schronów są niezniszczone i dostępne dla turystów. Zachowały się zejścia do kanałów oraz cały kanał techniczny łączący bunkry numer 28 i 30. Niemcy nie zdążyli wysadzić schronów, zostały one opuszczone bez walki przez wojska Wehrmachtu w styczniu 1945.
W pobliskim lesie znajdują sie bunkry byłej kwatery Heinricha Himmlera, (występowała pod kryptonimem "Hochwald"), zbudowane w latach 1940-1941, były wykorzystywane w czasie agresji na ZSRR. Teren kwatery otoczony był polem minowym ogrodzonym płotem z siatki i drutu kolczastego. Zakwaterowany był tu batalion policji, który wchodził w skład oddziałów przewidzianych do obrony kwatery Himmlera i OKW w Gierłoży oraz obserwacji trójkąta Kętrzyn - Węgorzewo - Giżycko. 16 września 1944 roku Himmler spotkał się tu z generałem Andriejem Własowem dowódcą Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej. Kwatera ta została opuszczona 20 listopada 1944 roku, 24 stycznia 1945 r. saperzy niemieccy wysadzili ją w powietrze.
W mazurskim lesie, w Gierłoży, znajduje się jedna z najbardziej tajnych wojennych siedzib Hitlera. To warowne miasto bunkrów imponuje rozmiarami, przeraża śladami przeszłości. Budowę Wilczego Szańca, 8 km od Kętrzyna, Hitler rozpoczął w 1940 roku. To właśnie stąd przez 800 dni dowodził Rzeszą. W zamaskowanym miasteczku w lesie mieściło się 200 budynków, schrony, baraki, dwa lotniska, dworzec kolejowy, wodociągi, ciepłownia, a nawet kino, sauna, herbaciarnia i stołówka. Wilczy Szaniec miał skomplikowany system bezpieczeństwa wewnętrznego, kilkukondygnacyjne podziemia i tunele, łączyły się z sąsiednimi bunkrami. W roku 1944 mieszkało tu ponad 2000 osób. Dziś bunkry w ruinie również imponują wymiarami, zwłaszcza żelbetonowe ściany o grubości 6-8 metrów. W lipcu 1944 roku w Wilczym Szańcu miał miejsce najsłynniejszy zamach na faszystowskiego przywódcę. Hitler nie zginął, a wszyscy spiskowcy i ich rodziny zostali zamordowani.
Obiekt obejmuje zespół wielkopiecowy wybudowany przez Francuskie Towarzystwo Metalurgiczne w latach 1882-1892, w którego skład wchodzi wielki piec (produkował 13 t surówki na dobę), trzy prażarki rudy, wieża wyciągowa (tzw. gichtociąg wodny) oraz warsztat mechaniczny. Piec ten działał aż do 1940 r. (produkcję wstrzymali Niemcy) jako ostatni w Europie Środkowej tego typu obiekt pracujący w oparciu o węgiel drzewny. Obecnie oddział Muzeum Techniki w Warszawie.
GŁÓWNE ATRAKCJE HUTY TO:
Z górnego pomostu tej wieży wspaniały widok na obiekty zabytkowej huty oraz okolicę.
Początki zabudowań w okolicy dzisiejszego kompleksu można datować na początki XII wieku, kiedy to Piotr Dunin, ówczesny właściciel okolicznych dóbr wybudował, zapewne drewniany, gródek obronny. Z czasem właścicielami zostali Odrowążowie, którzy przyjęli nazwisko Chlewiccy. Powstanie zalążka obecnego obiektu datuje się na koniec XV wieku. W 1605 zamek został przebudowany i odnowiony przez Wawrzyńca Chlewickiego. Chlewiccy byli w posiadaniu zamku i okolicznych dóbr do roku 1661. W XVIII wieku właścicielami zamku zostali Józef i Aleksander Podkański, którzy to zapoczątkowali kolejne przebudowy w obiekcie zmieniając jego obronny charakter w rezydencję.
W okolicy głównych budynków znajdują się liczne pozostałości starych murów piwnic, świadczące o niegdysiejszym obronnym przeznaczeniu zamku.
Skałki te ciągną się na długości około 1 kilometra, a ich wysokość dochodzi do 8 metrów. Przedziwne kształty grzybów, kominów i ambon skały uzyskały na skutek wietrzenia i działalności wiatru, sprawiły to także warstwy kamienia o niejednolitym charakterze.
W obrębie skałek znajdują się 2 niewielkie jaskinie.
Ściana Krystyny i Władysława Pożaryskich to dawny kamieniołom, który zamieszkują wszystkie występujące w Polsce gatunki nietoperzy, to miejsce gdzie można również prześledzić ciekawy profil geologiczny. W dole profilu występuje opoka kredowa łatwa do obróbki i dlatego eksploatowana na budulec. Materiał pozyskiwano podziemną metodą komorową, polegającą na tym, że pozostawiano filary podtrzymujące strop wyrobiska. W warstwach górnych znajduje się ławica piaskowca kredowego zawierająca liczne skamieniałości, wśród których można często napotkać szkielety belemnitów (głowonogów). Wspomniana ściana objęta jest ochroną w formie stanowiska dokumentacyjnego przyrody nieożywionej, przez wojewodę lubelskiego. W sumie w okolicach Bochotnicy znajduje się około 8 nieczynnych kopalni komorowych o długości kilkuset metrów.
W trakcie wycieczki:
Jeśli lubisz poznawać miejsca niedostępne dla "zwykłego" turysty...
Jeśli lubisz dreszcz emocji...
Jeśli Twoja ciekawość turystyczna wychodzi poza "standardowe" trasy i obiekty krajoznawcze...
... POZNAJ PRZYRODĘ JASKIŃ JURY KRAKOWSKO - CZĘSTOCHOWSKIEJ.
Jeśli lubisz poznawać miejsca niedostępne dla "zwykłego" turysty...
Jeśli lubisz dreszcz emocji...
Jeśli Twoja ciekawość turystyczna wychodzi poza "standardowe" trasy i obiekty krajoznawcze...
... POZNAJ GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE OD WEWNĄTRZ.
Góry Świętokrzyskie powstały w orogenezie kaledońskiej. Pod koniec kambru (około 500 milionów lat temu) miały miejsce ruchy górotwórcze nazwane sandomierskimi, które spowodowały sfałdowanie skał osadzonych w morzu i wydźwignięcie ich nad jego powierzchnię. Pozostałością tych zjawisk jest, przykładowo, wąwóz Chojnów Dół we wsi Kędziorka na południe od Łagowa.
Góry Świętokrzyskie są obszarem wyjątkowym w skali europejskiej. Występują w nich skały i skamieniałości wszystkich okresów w dziejach Ziemi. Można tu obserwować skały różnego wieku, przykłady rozmaitych środowisk powstawania skał, procesy geologiczne formujące rzeźbę powierzchni ziemi oraz pozostałości po eksploatacji żelaza, miedzi, i ołowiu. W Górach Świętokrzyskich w Krzemionkach Opatowskich znajduje się również najstarsza na ziemiach polskich, neolityczna podziemna kopalnia krzemienia pasiastego.
Dnia 8 października 2011 r. miałam okazję zwiedzić w Górach Świętokrzyskich nieczynną już Sztolnię Zofia (715,5 m dł.) na górze Miedziance, Jaskinię Psią (16,5 m dł.) i Jaskinię Zbójecką w Łagowie (200 m dł.). Są to jaskinie krasowe, czyli wydrążone przez wodę zawierającą dwutlenek węgla. Wycieczkę zorganizowało oczywiście TTPiK. Naszymi przewodnikami byli Agnieszka Ponikiewska, Sergiusz Borecki i Mieszko Janiszek.
Sztolnia Zofia jest tylko częściowo wykuta sztucznie przez człowieka. Pierwotnie istniała tam niewielka jaskinia, do której dokuto kilka głębszych chodników. Wydobywano w niej miedź i ołów. Miedzianka (354 m.n.p.m., szczyt na zachodnim krańcu Grzbietu Chęcińskiego) została uwieczniona w literaturze. Dawna kopalnia posłużyła pisarzowi Edmundowi Niziurskiemu za tło w powieści pt. "Księga Urwisów". Na jej podstawie w 1954 roku został nakręcony film pt. „Tajemnica dzikiego szybu”. Właśnie w tym filmie uchwycono moment zalewania kopalni przez wodę. Do kopalni prowadzą dwa wejścia. Korytarze są dobrze zachowane, przetrwały nawet zabytkowe elementy zabezpieczające korytarze. Najniższe najbardziej rozległe poziomy sztolni na Miedziance są obecnie zalane wodą, ale poziomy pierwszy i drugi można zwiedzać.
Podczas eksploracji należy cały czas uważać na głowę i patrzeć pod nogi, żeby nie wpaść do Szybu Studenta (40 metrów głębokości) lub innych szybów zalanych wodą. Do Sztolni powinno się wchodzić w kasku i kaloszach – błoto jest wszędzie i bardzo dobrze lepi się do ubrań oraz butów, czego dowodem jest zdjęcie na rys.1. Należy zabrać ze sobą przynajmniej dwa źródła światła (latarki czołówki, a nie świece lub zapałki!), na wypadek gdyby jedno z nich zawiodło. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że ciemność, która otacza nas w podziemiach jest absolutna i nie występują w niej szarości i cienie, które uważamy za ciemność przebywając w mieście, ale w których jednak jesteśmy w stanie coś zobaczyć. Ciemność w głębi jaskini jest głęboka i całkowita. Nie widać w niej niczego, a człowiek natychmiast traci orientację odnośnie swojego położenia.
Na drugim poziomie kopalni korytarze są dość szerokie, ale trzeba iść lekko pochylonym. Podczas przechodzenia przez węższe odcinki trasy należy uważać, aby nie potrącić specjalnych belek podtrzymujących osypujące się kamienie i odłamki skalne. Na ścianach sztolni można obserwować mineralizację kruszcową w postaci żył malachitu i azurytu. Na skałach osiadają kropelki wody, ponieważ na Miedziance jest bardzo wilgotno. W tych obiektach stwierdzono występowanie około 10 gatunków nietoperzy. Na poziomie górnym jest o wiele ciaśniej. Podczas schodzenia z powrotem na poziom drugi trzeba uważać na luźno leżące kamienie, żwir i glinę pokrywające strome zejście. Obok Sztolni Zofia znajdują się także Sztolnia Teresa (bardzo niebezpieczna, dostępna tylko ze sprzętem) oraz mała Jaskinia Psia.
Ostatnim obiektem zwiedzanym przeze mnie w Górach Świętokrzyskich była Jaskinia Zbójecka. Jest to inna jaskinia niż dwie pozostałe – wewnątrz jest w miarę sucho, lecz poza dwoma początkowymi obszernymi salami jest tak ciasno, że ledwo można się przecisnąć. W małych grupach, po kolei, staraliśmy się wejść przez zacisk (czyli szczelinę, wymagająca czołgania się i przeciskania) w głąb korytarza.
Po przeczołganiu się wąską przerwą pomiędzy dwoma skałami, trzeba przedostać się przez kolejny zacisk do małej salki, pełnej rozmaitych form naciekowych. Jednak w sali było tak mało miejsca, że nawet siedząc musiałam się zgarbić. Przez zacisk należało czołgać się na brzuchu, ponieważ można było zaklinować się w szczelinie, przecinającą środek skały. Później był zjazd na brzuchu, nogami w dół, w głąb jaskini. Tam było jedyne miejsce, gdzie można się było całkowicie wyprostować, ale należało z kolei wciągnąć brzuch, żeby się nie zaklinować. Następnie powoli schodziło się pionową kilkumetrowej głębokości szczeliną w dół. Po pokonaniu tej przeszkody znajdowaliśmy się w sali pełnej odłamków skalnych oderwanych od ścian i leżących na dnie szczeliny. Wracaliśmy tą samą drogą, jednak pierwszy zacisk był dużo trudniejszy do pokonania od wewnątrz niż odwrotnie. Szczęśliwie jednak całej grupie udało się wyjść na zewnątrz. I chociaż najtrudniejsza, to jednak uważam, że właśnie ta ostatnia Jaskinia Zbójecka była najciekawszym obiektem zwiedzonym przeze mnie w Górach Świętokrzyskich.
Niestety jaskinie i sztolnie Gór Świętokrzyskich, powszechnie dostępne i nie chronione są zagrożone ze strony zarówno turystów, jak i okolicznych mieszkańców. Turyści wchodząc do obiektu bez odpowiedniej wiedzy i szacunku dla przyrody, urywają i niszczą tysiącletnie formy naciekowe jaskiń, płoszą zimujące w niej nietoperze. Miejscowi natomiast traktują te obiekty jako prywatne wysypiska i wyrzucając ogromne ilości śmieci, zasypując je. Po jakimś czasie nie da się już wejść do takiej jaskini bez grabi i worków na śmieci. Jeśli jednak ktoś wpadłby na pomysł i zrobił wewnątrz jaskini lub sztolni podziemny, chroniony szlak turystyczny, istniejące i dostępne jeszcze podziemia ocalałyby. Natomiast te zasypane i zniszczone nadal można próbować ratować. Aby odmienić ich los, trzeba zainteresować ludzi eksploracją jaskiń, obserwacją ich wnętrza, nie tylko ze względu na budowę geologiczną i skład chemiczny skał oraz minerałów, ale również pod kątem fauny wykorzystującej podziemne obiekty jako schronienie sezonowe lub całoroczne. Mam nadzieję, że przez kolejne lata ocaleją ciekawe jaskinie i że nie była to moja ostatnia wyprawa.
Aleksandra Rostek
Warszawa, 14-10-2011
zespół schronów kolejowych w Jeleniu - fot. A. Ponikiewski
ANLAGE MITTE - W lasach koło Tomaszowa Mazowieckiego znajduje się zespół bunkrów znany jako Anlage Mitte. Obiekty zostały wybudowane w 1940 roku, miały służyć do ochrony pociągów sztabowych podczas niemieckiej inwazji na ZSRR. Istnieją podobne do siebie dwa kompleksy: w Jeleniu i w Konewce, oddalonych od siebie kilka km.
Głównym obiektem w obudwu kompleksach jest podłużny żelbetonowy bunkier o długości 355m w Jeleniu oraz 380m w Konewce. Obiekt ma przekrój ostrołukowy, wewnątrz znajduje się tunel umożliwiający wjazd pociągu oraz korytarz boczny podzielony na ciąg pomieszczeń.
W pobliżu znajdują się mniejsze obiekty, takie jak elektrownia, stacja uzdatniania wody.
Schrony kolejowe połączone są podziemnymi kanałami technicznymi z bunkrami maszynowni.
KONEWKA - oprócz wspomnianego obiektu militarnego, ma na swym terenie niezbyt odległą historycznie pamiątkę w postaci, owianej aurą tajemniczości - dawnej rezydencji wypoczynkowej pierwszego sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka i jego rodziny. Willę w Konewce wybudowano w latach 1972-1973. Zlokalizowano ją wśród prawie 120 hektarów lasu, otaczając ogrodzeniem z drutu kolczastego.
Wieliczka – najsłynniejsza w Polsce kopalnia soli, znana w całej Europie, wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO – piękno i wartość niezaprzeczalna.
Na przekór temu wszystkiemu stają inne fakty, bo czy ktoś widział tam górnika przy pracy, czy ktoś był na poziomie niższym niż podziemna trasa turystyczna „- 135 m”, czy ktoś zastanawiał się nad pochodzeniem sprzedawanych tam lamp i innych wyrobów z soli w pięknym różowym kolorze ?
No cóż, kopalnia już nie eksploatuje soli i obecnie stanowi część ekspozycji Muzeum Żup Krakowskich, a różowa sól z wieliczkowskich sklepików pochodzi z... Kłodawy.
I tam właśnie, 600 metrów pod ziemię chcemy zaprosić tych, którzy pragną zobaczyć, żywą, pracującą kopalnie i pokłady różowej soli.
ZDJĘCIA Z NASZEJ WYCIECZKI
"Na Szlaku" nr e-12 (234), grudzień 2009, str. 7
"Na Szlaku" nr e-1 (235), styczeń 2010, str. 9
"Mazowsze - Zeszyty Krajoznawcze", nr 6(2009)", str. 12
Program realizowany jest od początku 2010 roku, a jego głównymi założeniami są:
Program realizowany jest od połowy 2009 roku, a jego głównymi założeniami są:
Program jest w ostatniej fazie realizacji (zakończono badania terenowe) - trwają poszukiwania Wydawcy.
Program realizowany jest od 2007 roku, a jego głównymi założeniami są:
Program jest w ostatniej fazie realizacji (zakończono badania terenowe) - trwają poszukiwania Wydawcy.
Inwentaryzacja objęła następujące grupy obiektów:
w marcu 2010 roku ukazała się gratka dla smakoszy warszawskich fortyfikacji i podziemi książka pt.
autorstwa Artura Ponikiewskiego, doktoranta Instytutu Turystyki i Rekreacji AWF J. Piłsudskiego w Warszawie, specjalizującego się w możliwościach adaptacyjnych zabytkowych obiektów architektury obronnej i podziemnej do celów turystyki i rekreacji.
Książka jest współfinansowana przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Budżetu Państwa w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.
Jest to recenzowana monografia naukowa w formie inwentarza. Poniżej zamieszczamy spis treści dla zainteresowanych tematyką oraz teksty recenzji.
SPIS TREŚCI
OD AUTORA
WPROWADZENIE
1. INWENTARYZACJA KRAJOZNAWCZA
2. CELE OPRACOWANIA
3. SPOSÓB PREZENTACJI WYNIKÓW PRAC INWENTARYZACYJNYCH
4. ZASIĘG TERYTORIALNY INWENTARZA
CZĘŚĆ I. ZABYTKI ARCHITEKTURY OBRONNEJ WARSZAWY
ROZDZIAŁ I
TWIERDZA WARSZAWA - OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA
1. FORTYFIKACJE TWIERDZY WARSZAWA
2. WAŁY MIĘDZYFORTECZNE
ROZDZIAŁ II
CYTADELA WARSZAWSKA (ALEKSANDROWSKA)
1. ZACHOWANE OBIEKTY CYTADELI
2. ZACHOWANE PODZIEMNE OBIEKTY CYTADELI
ROZDZIAŁ III
SCHRONY ZWIĄZANE Z FESTUNG WARSCHAU ORAZ WYBRANE SCHRONY ZACHOWANE NA TERENIE WARSZAWY
1. FESTUNG WARSCHAU - OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA
2. POSZCZEGÓLNE OBIEKTY FESTUNG WARSCHAU
ROZDZIAŁ IV
PRZEDMOŚCIE WARSZAWA - OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA
1. WYBRANE TYPY SCHRONÓW
2. WYBRANE SCHRONY PRZEDMOŚCIA WARSZAWA
ROZDZIAŁ V
MURY OBRONNE STAREGO MIASTA
CZĘŚĆ II ZABYTKI ARCHITEKTURY PODZIEMNEJ
ROZDZIAŁ VI
OBIEKTY ARCHITEKTURY PODZIEMNEJ - OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA
1. OPISY POSZCZEGÓLNYCH BUDOWLI
ROZDZIAŁ VII
WYBRANE OBIEKTY ZABYTKOWE OGÓLNODOSTĘPNE, TURYSTYCZNE I UŻYTKOWANE
ROZDZIAŁ VIII
WARSZAWSKA FABRYKA STALI (NOWE WARSZTATY ARTYLERII)
1. POŁOŻENIE I CHARAKTERYSTYKA OGÓLNA OBIEKTÓW
2. RYS HISTORYCZNY
3. OPIS OBIEKTÓW PODZIEMNYCH
CZĘŚĆ III
OBIEKTY NIEISTNIEJĄCE I NIEDOSTĘPNE
OPIS POSZCZEGÓLNYCH OBIEKTÓW
PODSUMOWANIE I WNIOSKI
LEGENDA DO PLANÓW
BIBLIOGRAFIA
ZAŁĄCZNIKI - PLANY OBIEKTÓW
INNE RECENZJE
tekst recenzji w miesięczniku "Na Szlaku" - strona 42
tekst recenzji w "Mazowsze - Zeszyty Krajoznawcze"
Publikacja jest współfinansowana przez Unię Europejską ze środków
Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Budżetu Państwa w ramach
Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego
badanie ankietowe, mające na celu przygotowanie artykułu naukowego do czasopism w zakresie nauk o kulturze fizycznej (turystyka) oraz nauk rolniczych (technologia żywności i żywienia).
w ramach cyklu zostanie zaprezentowanych 16 produktów tradycyjnych (jeden z każdego województwa) wpisanych na listę Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi prowadzi listę produktów regionalnych i tradycyjnych, co stanowi jednocześnie ochronę nazwy i pochodzenia tych produktów jak i zachętę do odwiedzenia miejsc, w który są wytwarzane. Turystyka kulinarna to odwiedzanie miejsc związanych z różnymi kulinariami, degustacją regionalnych specjałów, poznawaniem ludzi i historii regionu oraz potraw. Jak się okazuje nie tylko oscypek, śliwowica, obwarzanek, cebularz czy rogal świętomarciński, ale też i inne bardzo smakowite produkty warto odnaleźć na kulinarnej mapie Polski.
I są to:
Kwosek z prażuchami - kategoria: Gotowe dania i potrawy - woj. łódzkie - LINK DO FILMU
Karp nakielski - kategoria: Produkty rybołówstwa - woj. kujawsko-pomorskie - LINK DO FILMU
Karczmiskie pierogi z bobru (bobu) - kategoria: Gotowe dania i potrawy - woj. lubelskie - LINK DO FILMU
Boczek z Wetliny - kategoria: Produkty mięsne - woj. podkarpackie - LINK DO FILMU
Gulasz czorsztyński - kategoria: Gotowe dania i potrawy - woj. małopolskie - LINK DO FILMU
Chleb żytni ciemny z Grębkowa - kategoria: Wyroby piekarnicze i cukiernicze - woj. mazowieckie - LINK DO FILMU
Ser welski - kategoria: Produkty mleczne - woj. warmińsko - mazurskie - LINK DO FILMU
prezentujemy tu napotkane na „turystycznym szlaku” obiekty gastronomiczne i ich potrawy.
Może to być klasyczna pomidorówka czy pizza z szynką i pieczarkami, sęk w tym, żeby było smacznie. Ale gdyby jednak smacznie nie było, to też o tym opowiemy.
Burger Station - Jelenia Góra - LINK DO FILMU
cykl prezentuje narodowe potrawy z najmniejszych państw europejskich (Luksemburg, Monako, Andora, San Marino, Watykan, Liechtenstein, Malta).
Wybór państw był prosty, bo za wiele ich nie ma, ale zaskoczyły nas potrawy. Czym jest potrawa narodowa? - najprościej ujmując to charakterystyczne danie danego narodu. Ale kiedy potrawa staje się narodową? - wtedy, gdy na jej kształt wpływa historia, kultura, tradycja, ukształtowanie terenu i procesy społeczne. Zatem, pomimo niewielkich rozmiarów prezentowanych w cyklu państw, ich potraw narodowe, wynikają z konkretnej specyfiki np. wykorzystywanych produktów i typowej dla danego kraju produkcji rolniczej. Dania te stanowią swoiste "endemity kulinarne", w których zmiana jednego oryginalnego składnika spowoduje, że nie będzie to już, ta sama potrawa.
Fettuccine alla Papalina - Watykan - LINK DO FILMU
Bouneschlupp - Luxemburg - LINK DO FILMU
Käsknöpfle - Liechtenstein - LINK DO FILMU
Nidi di Rondine - San Marino - LINK DO FILMU
prezentujemy tu w sposób satyryczny oryginalne, regionalne przepisy i potrawy z wybranych państw na różnych kontynentach (m.in. Etiopia, Somalia, Kenia, Stany Zjednoczone, Kuba, Rumunia, Węgry i in,).
Trzeba jedno zaznaczyć, że wszystkie odcinki "Turystyki kulinarnej na wesoło" (sezon 1) zostały nagrane bez dubli - sami jesteśmy w szoku, że wszystko wychodziło za pierwszym razem, tak, jak chcieliśmy. Pewnie jest wiele niedociągnięć... Siara Siarzewski by spytał: "a gdzie Ty tu widzisz dociągnięcia", ale w naszym cyklu ważne były dwie kwestie: 1. dobrze się bawić, 2. dobrze zjeść oryginalne potrawy regionalne według autentycznych przepisów. Należy także zaznaczyć, że przygotowaliśmy 17 potraw dzień po dniu, bazując na konkretnych składnikach z przepisów, a koszt produktów wyniósł 20zł/osoba (przy 4 osobach).
1. Bariis Iskukaris - Somalia - LINK DO FILMU
2. Perlica po staropolsku - Polska - LINK DO FILMU
3. Turystyka ogniskowa - Polska - LINK DO FILMU
4. Brassói aprópecsenye - Węgry - LINK DO FILMU
5. Mititei - Rumunia - LINK DO FILMU
6. Mule po czarnomorsku - Bułgaria - LINK DO FILMU
7. Sinjski arambašići - Chorwacja - LINK DO FILMU
8. Słonina po białorusku - Białoruś - LINK DO FILMU
9. Ciorba de perisoare - Rumunia - LINK DO FILMU
10. Kitfo - Etiopia - LINK DO FILMU
11. Śledzik po jeleniogórsku - Polska - LINK DO FILMU
12. Tochitură moldovenească - Mołdawia - LINK DO FILMU
13. Żeberka BBQ i farfelki - USA, Izrael - LINK DO FILMU
14. Placek po węgiersku/zbójnicku - Polska - LINK DO FILMU
15. Krkonošské Kyselo/zupa Chatara - Czechy - LINK DO FILMU
16. Aloo ko achar - Nepal - LINK DO FILMU
17. Sukuma wiki z ugali - Kenia - LINK DO FILMU
Turystyka kulinarna jest stylem podróżowania, a tym samym poznawania danego regionu za pomocą zmysłu smaku. Turyści kulinarni odwiedzają kraje i regiony ze względu na różnorodność smaków i interesują się nimi nawet po zakończeniu podroży. Z turystyką kulinarną ściśle powiązane jest pojęcie krajoznawstwa, kiedy to właśnie po powrocie z podróży odtwarzamy we własnej kuchni spożywane wcześniej potrawy według oryginalnych przepisów z danego kraju, miejsca, regionu kulturowego, czy historycznego. I właśnie w taką podróż chcemy Państwa zabrać... w poznawanie smaków, potraw, tradycji.
Ale nie tylko do/po kuchni będziemy wędrować, bo jako Food-Turyści pokażemy co jemy podczas naszych wypraw, zaprezentujemy polskie produkty tradycyjne wpisane na listę Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, a także przyjazne turystom obiekty gastronomiczne, które spotkaliśmy „na szlaku”.
Projekt „Turystyka Kulinarna - smak i tradycja” składa się z następujących bloków tematycznych:
„Polski Produkt Tradycyjny”
w ramach tego cyklu zostanie zaprezentowanych 16 produktów tradycyjnych (jeden z każdego województwa) wpisanych na listę Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
„Małe jest piękne”
cykl prezentuje narodowe potrawy z najmniejszych państw europejskich (Luksemburg, Monako, Andora, San Marino, Watykan, Liechtenstein, Malta).
„Testujemy”
w tym cyklu zaprezentujemy napotkane na „turystycznym szlaku” obiekty gastronomiczne i ich potrawy.
„Turystyka kulinarna na wesoło"
w sposób satyryczny prezentujemy oryginalne, regionalne przepisy i potrawy z wybranych państw na różnych kontynentach (m.in. Etiopia, Somalia, Kenia i in,).
„Turystyka Kulinarna jako Element Dziedzictwa Niematerialnego Polski”
badanie ankietowe, mające na celu przygotowanie artykułu naukowego do czasopism w zakresie nauk o kulturze fizycznej (turystyka) oraz nauk rolniczych (technologia żywności i żywienia).
Lokalizacja: Olszyna
Typ obiektu: noclegi
Obszar turystyczny: Pogórze Izerskie
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: basen letni
Możliwość zorganizowania ogniska: tylko grill
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Nie
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Tak
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 3
Czystość pokoi: 3
Czystość urządzeń sanitarnych: 4
Czystość obiektu gastronomicznego (kuchnia ogólnodostępna): 2
Jakość podawanych potraw: -
Ilość podawanych potraw: -
Czas podawanych potraw: -
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: -
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 3
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
"Agresywny" monitoring: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: -
Opis obiektu możnaby zacząć od słów: „...w zabytkowym domu, w niewielkiej miejscowości, na Dolnym Śląsku...”. Pokoje dość duże z wygodnymi łóżkami, część z łazienkami, ale zagracone i sprawiające wrażenie jakby właśnie ktoś z gospodarzy lub ich rodziny po prostu w okresie pobytu gości opuścił na kilka dni swój pokój, w którym mieszka na co dzień zapominając zabrać swoich rzeczy osobistych. Zestawy pościelowe w szafkach, jakieś naczynia wątpliwej czystości na parapecie i inne rzeczy poupychane po kątach świadczą o stałym przebywaniu w pokojach osób zajmujących je poza weekendem jako kwatery pracownicze. Ogólnodostępna kuchnia brudna – czego się nie dotknąć grozi przyklejeniem do dotykanego przedmiotu, tłuste gąbki do mycia naczyń oraz sztućce i słabo wysprzątane pokoje. Słowem: standard robotniczy. Plusem jest niska cena, permanentnie ciepła woda, TV oraz dobry sygnał Wi-Fi, a także parking na posesji.
Właścicielka niestety ma fobię na punkcie permanentnego zamykania na klucz drzwi wejściowych, więc jeżeli wyjdziemy wieczorem na zewnątrz (ogród) należy zabrać telefon, bo za chwilę drzwi będą z pewnością zamknięte, a goście otrzymują klucze wyłącznie do pokoju.
Lokalizacja: Pieszyce
Typ obiektu: noclegi
Obszar turystyczny: Góry Sowie, Kompleks "Riese" (Olbrzym)
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Nie
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Tak (sauna)
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie (tylko grill)
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Tak
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 4
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: -
Jakość podawanych potraw: -
Ilość podawanych potraw: -
Czas podawanych potraw: -
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: -
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 3
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
"Agresywny" monitoring: NIE
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Nie
Myślę, że ten obiekt najlepiej opisać odnosząc się do cytatów z opinii na Google lub Booking... zatem:
- „Gospodarze bardzo sympatyczni” – tak, zważywszy, że unikający gości i w sumie sympatycznie... nieobecni.
- „ Pokoje czyste” – tak, to fakt.
- „Dwa bardzo miłe pieski” – tak i usłane psimi kupami całe podwórko, więc w sumie po posesji trudno chodzić, aby nie wdepnąć w pozostawiony „depozyt”.
- „Hałas z korytarza” – jak najbardziej i to nie tylko z korytarza, ale z każdego kąta tego domu. Chodzenie po schodach budzi nie tylko domowników, ale także mieszkańców sąsiedniego powiatu. Chodzenie po korytarzu podobnie. Przebywanie w kuchni podobnie. Nawet pokojowe rozmowy „niesie” z jednego krańca domu na drugi.
- „Apartamenty” – nic z tych rzeczy – po prostu zwykłe, małe i w dodatku minimalistycznie urządzone pokoje – z pewnością żadne apartamenty, w dodatku część ze „skosami dachowymi”.
- „...z dużymi telewizorami” – i rebusem jak włączyć telewizor (1 pilot) i dekoder (2 pilot), aby nastąpiła współreakcja pozwalająca na oglądanie telewizji. Prawidłowe ustawienie zajmuje około pól godziny życia, a można przecież zastosować jeden pilot lub załączyć krótką instrukcję.
- „Brak naczyń w kuchni” – nieprawda, naczynia są tylko brudne w zmywarce, która uruchamiana jest najprawdopodobniej kilka razy na sezon turystyczny.
- „Standard adekwatny do ceny” – pokój 15m kw. za 250/doba zł to nie jest standard adekwatny do ceny !!!
Reasumując – pokoje na górze są ze skosami, bez widoku na góry (jak w reklamie obiektu), natomiast te na dole z wyjątkiem jednego, prawdziwego apartamentu to „małe klity”, nie warte tych pieniędzy i nieprzespanych nocy przez osobliwą akustykę tego budynku.
Lokalizacja: Strzegomiany (Sobótka)
Typ obiektu: Pensjonat
Obszar turystyczny: Masyw Ślęży
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: wypożyczalnia rowerów, staw (łowisko)
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Tak
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 5
Jakość podawanych potraw: 5
Ilość podawanych potraw: 5+
Czas podawanych potraw: 4
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 5
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Villa Sobótka to przede wszystkim doskonała baza dla odwiedzających Ślężański Park Krajobrazowy oraz wykwintna i obfita kuchnia domowa. Pokoje duże i funkcjonalnie umeblowane, wygodne łóżka, biała pościel i ręczniki, dostęp do Wi-Fi, a co najważniejsze czystość (i duży telewizor :)). W niektórych pokojach znajdują się dodatkowo wanny (nr 22) oraz „ściany okienne” zapewniające dobre doświetlenie pomieszczeń. Restauracja czynna jest do 22, a bar całą dobę, co stanowi rzadkość w pensjonatach. Do minusów można zaliczyć permanentną inwigilację kamer monitoringu, które znajdują się dosłownie na każdym kroku – wewnątrz i na zewnątrz.
Lokalizacja: Międzygórze
Typ obiektu: Dom wypoczynkowy
Obszar turystyczny: Masyw Śnieżnika, Kotlina Kłodzka
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Nie (tylko kilka miejsc parkingowych bezpłatnych)
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Nie
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Tak
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: -
Jakość podawanych potraw: -
Ilość podawanych potraw: -
Czas podawanych potraw: -
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: -
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Jeden z kultowych horrorów mistrza grozy Stephena Kinga nosi tytuł „Czerwona Róża” - nawiedzony dom, kilometry korytarzy, zaułki, niewyobrażalna przestrzeń i ogrom budowli z lat 80-tych XIX w. Jeśli przenieść scenariusz w realia polskie to tylko do ośrodka „GIGANT 1882”. Zresztą podobnie można by tu z powodzeniem nakręcić „Lśnienie”, przy którym oczy zamykają nawet dorośli. A tu w „Gigancie”, w starej części na pierwszym piętrze są takie drzwi za którymi jest... ściana. Dlaczego ?!
Sam obiekt powstał w 1882 roku jako sanatorium niemieckie, potem po wojnie był domem wypoczynkowym FWP obsługującym jednorazowo ponad 300 osób, a dziś ?
Tak naprawdę to z „Czerwoną Różą” i „Lśnieniem” łączy go tylko czas powstania obiektu oraz kilometry korytarzy i zaułków. A jeśli dziś mieszkają tu duchy to tylko te
DOBRE i TURYSTYCZNE.
Czyściutkie pokoje, non stop gorąca woda i kaloryfery, niesamowity klimat drewnianego, zabytkowego „kolosa” w „stylu szwajcarskim”, przesympatyczni (choć trochę tajemniczy) właściciele i dwa ogromne rude koty... Do tego „biznesowy” sygnał Wi-Fi, duży telewizor, funkcjonalne umeblowanie, a w niektórych pokojach w pełni wyposażony aneks kuchenny z jadalnią (!) i ogromny taras. Oczywiście są też pokoje o niższym standardzie, ale to głównie w nowszej części tzn. tej z około 1900 roku. My polecamy apartament nr 104. Cisza i spokój Międzygórza, szum potoku i „coś niewyjaśnionego” powoduje, że tu odpoczniemy i zregenerujemy swe siły, no i oczywiście zwiedzimy Kotliną Kłodzką. Można nie wierzyć w „dobre duszki” i „pozytywne fluidy”, ale warto tu przyjechać, aby poznać to dziwne i trochę tajemnicze miejsce – "GIGANT 1882".
Dla odważnych: Jeśli uzyskacie zgodę właścicieli rekomendujemy wieczorny, samotny spacer po 3 piętrze w „nowej części” do końca korytarza...i z powrotem... Osobliwe doznania prawie gwarantowane. A może uda się zachęcić gospodarzy do opowiedzenia ciekawych historii związanych z Gigantem ?
Lokalizacja: Złotoryja
Typ obiektu: Pensjonat
Obszar turystyczny: Kraina Wygasłych Wulkanów, Pogórze Kaczawskie
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Nie
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 4
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 4
Jakość podawanych potraw: 2
Ilość podawanych potraw: 4
Czas podawanych potraw: 3
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 4
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 4
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Nie
Położony w samym centrum miasta „Pensjonat przy Miłej” oferuje dość przestronne, czyste i funkcjonalnie umeblowane pokoje z dużymi tarasami oraz dobrym sygnałem Wi-Fi. Pozytywny wizerunek obiektu psuje restauracja serwująca wykwintne dania z... kuchenki mikrofalowej.
Lokalizacja: Szklarska Poręba
Typ obiektu: noclegi
Obszar turystyczny: Karkonosze, Góry Izerskie
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Tak (3 wyciągi narciarskie)
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Nie
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie (w obrębie tego samego budynku)
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: brak
Jakość podawanych potraw: brak
Ilość podawanych potraw: brak
Czas podawanych potraw: brak
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: brak
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 4
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
„Dolina Szczęścia” to miejsce, którego głównymi atutami są: trzy wyciągi narciarskie położone „u wejścia” do obiektu noclegowego oraz czystość. Pokoje wyposażone zostały w nowe meble, w tym: biurko, stół, dużą szafę, miejsce na bagaż oraz oczywiście pełen węzeł sanitarny i TV (duża liczba kanałów), a także internet bezprzewodowy. Do dyspozycji gości przygotowano również pomieszczenie na sprzęt narciarski i w pełni wyposażoną, ogólnodostępną kuchnię z jadalnią. W okresie zimowym, nawet podczas silnych mrozów pokoje są bardzo ciepłe (ogrzewanie podłogowe), a gorąca woda pod natryskiem nigdy się nie kończy. Jedynym mankamentem jest brak wyżywienia (dotyczy również śniadań). Mieszkańcy „Doliny Szczęścia” mają oczywiście rabaty na wyciągi, które „kręcą” od 9 do 21.
W drugim budynku można wynająć pokoje (bez łazienek) w niższym standardzie, za mniejszą cenę.
W trzecim budynku znajduje się apartament (dwupokojowe studio).
Lokalizacja: Kudowa - Zdrój
Typ obiektu: pensjonat***
Obszar turystyczny: Góry Stołowe, Kotlina Kłodzka
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Nie
Bezpłatny parking dla samochodów przy obiekcie: Tak - przed obiektem, (parking na terenie posesji płatny !)
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Nie
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 4
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Jakość podawanych potraw: 1
Ilość podawanych potraw: 0
Czas podawanych potraw: 3
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 4
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego: 3 (właściciel permanentnie ukrywa się przed gośćmi w swoich luksusowych apartamentach)
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Tak (brak możliwości płatności na konto)
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Nie
A miało być tak pięknie... jednak jak wszędzie diabeł tkwi w szczegółach i tych niestety szczegółów (czytaj: niedociągnięć) było zbyt wiele. Generalnie gdyby nie posiłki, to pobyt uznałabym za udany. Odnoszę wrażenie, że Właściciel ma bardzo luźne podejście do gości i nie zależy mu na ich powrocie - tzw. pensjonat jednorazowego klienta. Ceduje na personel swoje obowiązki, zamiast osobiście wszystkiego dopilnować. Polecam pensjonat, ale bez posiłków, bo tylko część mankamentów da się przełknąć (nie obejmuje wyżywienia).
Uwagi:
- parking dość pojemny i wygodny;
- wygląd zewnętrzny pensjonatu jak i wnętrze zadbane oraz estetyczne, choć labirynt korytarzy, pięter i półpięter (bez oznaczeń) nadaje się na imprezy na orientację;
- pokoje czyste, zadbane, z nowymi meblami, przestronne, ale w TV - 6 polskich kanałów (1TVP, 2TVP, TVN, InfoTVP, HistoriaTVP, SportTVP), pozostałe są czeskie i rosyjskie; wi-fi nie działa (właściciel zignorował zgłoszenie braku wi-fi). Niestety, w niektórych pokojach centralne ogrzewanie działało okazjonalnie, więc panował w nich chłód, a ponadto część z nich nie zostało odświeżonych po amatorach palenia papierosów w łazience.
- łazienka duża i czysta, choć ciepła woda tylko przez 5 minut, potem letnia 3 minuty, a następnie zimna; po odczekaniu godziny, można powtórzyć procedurę z wodą; kąpiel wraz z myciem długich włosów wymaga nie lada gimnastyki i sprężystości;
- śniadania - spory wybór zimnej płyty, ale dania gorące o godz. 09.00. już były ledwo ciepłe; warnik do wody, do którego była dolewana przegotowana woda z czajnika niestety nie spełniał swojego zadania, gdyż wodą z niego nie można było zaparzyć kawy mielonej przygotowanej dla gości;
- obiadokolacje - tragedia! - zupy pochlipajki (np. żur z połówką jajka podany bez pieczywa, szczawiowa z ryżem bez żadnych innych warzyw, w przeciągu 7 dni dwa razy ogórkowa), niedogotowane mięso w potrawach drugich dań - jedynie dobrze usmażony kotlet mielony i pierś z kurczaka; wielkość porcji doskonała na szkolną stołówkę - porcja ziemniaków rozmiaru 1 gałki lodów, porcja ryżu wielkości małej filiżanki kawy do tego 5-7 kawałków mięsa w formie gulaszu, ale mistrzostwo porcjowania zostało osiągnięte podczas tzw. uroczystego obiadu Bożonarodzeniowego: miska rosołu z makaronem, na drugie danie cienki plaster mięsa (może pieczeni, zgaduj-zgadula) polanego gęstym sosem, do tego plaster ananasa z puszki i ... 6 sztuk kopytek !!! Ciekawe jak wyglądał świąteczny obiad u Pana Właściciela? - bo może ja mam jakieś mylne pojęcie o świątecznych obiadach; należy także zwrócić uwagę na to, że obiadokolacja przy takich wielkościach porcji miała by sens, gdyby do tego była jeszcze zimna płyta lub gdyby opcja żywieniowa obejmowała FB (full board);
- kolacja wigilijna - pomieszczenie na wspólną Wigilię było zbyt małe - goście musieli się przeciskać do stołu i trącali się łokciami podczas posiłku; menu: barszcz z uszkami - każdy dostał swoją miseczkę i był zadowolony, ale potem było gorzej, bo ryby-karpia było po jednym kawałku (pół dzwonka), rozgotowane pierogi, sałatki jarzynowej nie starczyło dla wszystkich itd. Rozumiem, że podczas kolacji wigilijnej próbujemy wielu potraw, ale ich zbyt wielu nie było. Chyba, że zaliczymy do tego pieczywo i masło. Podobno ktoś jadł jeszcze kapustę z grochem, ale do mojej części stołu dotarła tylko informacja, sama potrawa już nie. Były jeszcze śledziki z cebulą, ryba w galarecie oraz makaron (łazanki) z makiem, no ale na to z kolei trzeba konesera. Na koniec zabrakło filiżanek do herbaty i goście biegali do aneksów kuchennych w poszukiwaniu jakichkolwiek naczyń (kuchnia była zamknięta, a personel gdzieś wyparował). Właściciel pewnie siedział przy suto zastawionym stole i delektował się arystokratyczną ucztą w prywatnych apartamentach za kryształowymi drzwiami...
Lokalizacja: Trzebnica
Typ obiektu: dom gościnny
Obszar turystyczny: Trzebnica, Dolina Baryczy, "Kocie Góry"
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Nie
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: -
Jakość podawanych potraw: -
Ilość podawanych potraw: -
Czas podawanych potraw: -
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: -
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Campana, choć nie nosi miana hotelu z całą pewnością spełnia wymogi „uczciwego trzygwiazdkowca”. Duże pokoje z nowymi meblami (w tym stół lub biurko), duże telewizory i wręcz „biznesowy” sygnał Wi-Fi tworzą doskonałe warunki do pracy oraz odpoczynku. Głównym atutem Campany jest „sterylna” czystość pokoi jak i całego domu. Jedynym mankamentem jest tu brak możliwości wyżywienia (obiekt nie posiada restauracji).
Lokalizacja: Jelenia Góra
Typ obiektu: noclegi
Obszar turystyczny: Karkonosze, Góry i Pogórze Kaczawskie, Rudawy Janowickie
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Nie
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Nie
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Nie
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: -
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: -
Jakość podawanych potraw: -
Ilość podawanych potraw: -
Czas podawanych potraw: -
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: -
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
"Agresywny" monitoring: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak.
Oferowany nocleg stanowi mieszkanie (tzw. kawalerkę) w bloku na jeleniogórskim osiedlu Zabobrze. Głównymi zaletami tego miejsca są: czystość i funkcjonalność. Pokój składa się z przestronnej sypialni, w pełni wyposażonej kuchni z barem oraz łazienki. Oczywiście goście mają tu do dyspozycji również TV i doskonały sygnał Wi-Fi. Oprócz łóżek w pokoju znajduje się sofa i stół, a także wysokie krzesła do siedzenia przy barze. Pokój ma doskonale rozwiązane różnorodne oświetlenie: od silnego rozświetlającego „noc”, aż do kameralnego – punktowego zarówno w sypialni jak i nad barem. Pomimo niewielkiej kubatury układ mebli i wyposażenia pozwala na dłuższy i komfortowy pobyt dla dwóch osób odwiedzających tę część Dolnego Śląska.
Lokalizacja: Jelenia Góra - Cieplice
Typ obiektu: Hotel ***
Obszar turystyczny: Karkonosze, Góry i Pogórze Kaczawskie, Rudawy Janowickie
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Tak (strefa MEDI & SPA)
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Tak
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 4
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 5
Jakość podawanych potraw: 5
Ilość podawanych potraw: 5+
Czas podawanych potraw: 5
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 5
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 4
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Hotel Cieplice znajduje się w samym centrum uzdrowiska, na granicy z Parkiem Zdrojowym i w pobliżu kompleksu basenów termalnych. Największym atutem tego miejsca jest wyjątkowo wykwintne i bardzo urozmaicone wyżywienie podawane w formie „szwedzkiego stołu” (zarówno śniadania jak i obiadokolacje). Przychodząc nawet w ostatniej minucie wydawania posiłków znajdziemy tu pełne menu, takie jak na początku. Ponadto obiady codziennie składają się przynajmniej z trzech zestawów. Pokoje hotelowe z łazienkami należy opisać jako funkcjonalne z nowym umeblowaniem, biurkiem, różnorodnym, punktowym oświetleniem oraz TV (w niektórych pokojach jest balkon). Mankamentem jest bardzo słaby sygnał Wi-Fi. W hotelu znajduje się również dostępny bezpłatnie dla gości leczniczy basen solankowy oraz jacuzzi, a także baza rehabilitacyjna i oferta SPA.
Lokalizacja: Lasocin
Typ obiektu: agroturystyka
Obszar turystyczny: Góry Sowie, Kompleks "Riese" (Olbrzym)
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Tak
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Tak
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 4
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 5
Jakość podawanych potraw: 5
Ilość podawanych potraw: 5
Czas podawanych potraw: 4
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 5
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 4
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
"Agresywny" monitoring: NIE !!!
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak.
„Cicha Woda” to obiekt ze wszech miar wyjątkowy... Położony w podnóża Gór Sowich, blisko Przełęczy Walimskiej (węzeł szlaków turystycznych), w ciszy, spokoju, bajkowej dolinie. Stawy, alejki, mini zoo – wszystko to wkomponowane w klimatyczne oświetlenie dodaje specyficznego smaku „wiejskiej sielanki”. Dopełnieniem tego jest wspaniała kuchnia z pstrągiem własnego chowu... Pokoje duże, część z balkonami, TV i Wi-Fi, czyste i funkcjonalnie umeblowane, gorąca woda bez ograniczeń. Obsługa sympatyczna i brak długotrwałych procedur meldunkowych. „Fakturowcy” płacą przy wyjeździe za nocleg i konsumpcję dopisywaną podczas pobytu „na pokój”. Obiekt szanuje prywatność klienta, zatem nie ma tu „agresywnego monitoringu”. Jedynymi minusami są brak czajników i „kącika kawowego” w pokojach... oraz „ogrom” obiektu, który bardziej przypomina kompleks hotelowy niż tradycyjną agroturystykę.
Lokalizacja: Lasocin
Typ obiektu: pensjonat
Obszar turystyczny: Góry Sowie, Kompleks "Riese" (Olbrzym)
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Tak (sala zabaw)
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Tak (sala bilardowa)
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 4
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 5
Jakość podawanych potraw: 5
Ilość podawanych potraw: 5
Czas podawanych potraw: 5
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 5
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 3
Osobne pokoje dla kierowcy i pilota: Tak
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Tak
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Nie
Sam obiekt noclegowy nie stanowi niczego specjalnego. Niewielkie pokoje posiadają podstawowe wyposażenie w „średnim standardzie pensjonatowym”. Niemniej jednak umeblowanie jest nowe i dość funkcjonalne. Atutem są balkony oraz bogaty pakiet telewizji cyfrowej. Mankamentem natomiast brak zasięgu wszelkiej sieci telefonii komórkowej i bardzo niestabilny, słaby sygnał Wi-Fi. Warto tu jednak przyjechać choćby dla samego położenia w „centrum” Gór Sowich oraz wspaniałej, bardzo urozmaiconej, domowej kuchni i ogromnych porcji – obiadowych, a także śniadaniowych w formie „szwedzkiego stołu”.
Lokalizacja: Sędziszowa
Typ obiektu: agroturystyka
Obszar turystyczny: Góry Kaczawskie, "pola agatowe"
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Tak
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Tak (wiata grillowa, miejsce na ognisko, łowisko na rzece Młynówce)
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: brak
Jakość podawanych potraw: brak
Ilość podawanych potraw: brak
Czas podawanych potraw: brak
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: brak
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Eden położony jest u samych stóp słynnych Organów Wielisławskich, nad rzeczką Młynówką. Obiekt składa się z domu, w którym można wynająć pokoje lub ogromny apartament zajmujący dwie kondygnacje (na dole: salon z TV, jadalnia, kuchnia, łazienka, na górze: trzy sypialnie – każda 3 os.) oraz domków letniskowych. Na dużej posesji do dyspozycji gości przygotowano miejsce na ognisko, osobno miejsce na grill, plac zabaw dla dzieci i łowisko nad Młynówką (pstrągi). Do tego bardzo pomocna i życzliwa obsługa, co w połączeniu ze wysokim standardem daje gwarancję udanego wypoczynku.
Lokalizacja: Sędziszowa
Typ obiektu: agroturystyka
Obszar turystyczny: Góry Kaczawskie, "pola agatowe"
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Tak
Obiekty sportowo – rekreacyjne: "grillownia"
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 5
Jakość podawanych potraw: 5
Ilość podawanych potraw: 5
Czas podawanych potraw: 5
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 5
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Urządzona w wyremontowanym, zabytkowym młynie agroturystyka ma przede wszystkim wyjątkowy klimat, który trudno opisać – po prostu trzeba tu być. Tarasy i urokliwe zaułki ze stolikami, tutejsza restauracja z domową kuchnią, nowocześnie urządzone pokoje z TV, Wi-Fi i pełnym węzłem sanitarnym oraz niezwykle sympatyczni gospodarze stawiają obiekt w czołówce naszego rankingu. Dodatkowo dla odważnych i odpowiednio przygotowanych turystów istnieje możliwość wejścia do opuszczonych kopalni złota znajdujących się w pobliżu młyna.
Lokalizacja: Sobótka
Typ obiektu: Dom Turysty PTTK
Obszar turystyczny: Ślężański Park Krajobrazowy
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Tak (park linowy)
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 4
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 5
Jakość podawanych potraw: -
Ilość podawanych potraw: -
Czas podawanych potraw: -
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: -
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Położone u podnóża Wieżycy schronisko oferuje wyżywienie, pokoje, również dwuosobowe oraz doskonały punkt wypadowy w Masyw Ślęży. Pokoje wyposażone są dość skromnie, ale funkcjonalnie (łóżka, stolik, szafa) w tzw. standardzie turystycznym z łazienkami na zewnątrz. Na terenie obiektu znajdują się także wiaty oraz miejsce na ognisko.
Lokalizacja: Strzegomiany (Sobótka)
Typ obiektu: Pensjonat
Obszar turystyczny: Masyw Ślęży
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking przy obiekcie: Tak
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: wypożyczalnia rowerów, staw (łowisko)
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Tak
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 4
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 5
Czystość pokoi: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Czystość obiektu gastronomicznego: 5
Jakość podawanych potraw: 5
Ilość podawanych potraw: 5+
Czas podawanych potraw: 4
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: 5
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Villa Sobótka to przede wszystkim doskonała baza dla odwiedzających Ślężański Park Krajobrazowy oraz wykwintna i obfita kuchnia domowa. Pokoje duże i funkcjonalnie umeblowane, wygodne łóżka, biała pościel i ręczniki, dostęp do Wi-Fi, a co najważniejsze czystość (i duży telewizor :)). W niektórych pokojach znajdują się dodatkowo wanny (nr 22) oraz „ściany okienne” zapewniające dobre doświetlenie pomieszczeń. Restauracja czynna jest do 22, a bar całą dobę, co stanowi rzadkość w pensjonatach. Do minusów można zaliczyć permanentną inwigilację kamer monitoringu, które znajdują się dosłownie na każdym kroku – wewnątrz i na zewnątrz.
Lokalizacja: Świeradów Zdrój
Typ obiektu: pole namiotowe
Obszar turystyczny: Góry Izerskie
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking dla autokarów przy obiekcie: Nie
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Tak
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Nie
Możliwość zorganizowania ogniska: Tak
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Nie
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia i sprawność urządzeń: 4
Czystość: 5
Czystość urządzeń sanitarnych: 5
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Tak
Pole namiotowe "Pod Opaleńcem" to propozycja dla tych, którzy nad wygody luksusowych hoteli przedkładają ciszę, niezależność i aktywny wypoczynek. Turysta z własnym namiotem znajdzie tu miejsce na jego rozbicie, miejsce na ognisko (razem z zapasem drewna), całkiem nową łazienkę i zaplecze kuchenne. Niewątpliwym atutem miejsca jest bliskość szlaków turystycznych (np. na Stóg Izerski) oraz szlaków rowerowych (single track).
Pewnym mankamentem może być brak sklepów spożywczych w najbliższej okolicy. Ta mała niedogodność to jednak nic w zestawieniu z przemiłymi gospodarzami pola.
Lokalizacja: Zgorzelec
Typ obiektu: usługi noclegowe
Obszar turystyczny: Zgorzelec, Gorlitz, Drezno, Góry Żytawskie
Oznaczenie dojazdu do obiektu: Tak
Bezpłatny parking dla autokarów przy obiekcie: Nie
Obiekt strzeżony: Tak
Plac zabaw dla dzieci: Nie
Obiekty sportowo – rekreacyjne: Nie
Możliwość zorganizowania ogniska: Nie
Możliwość zorganizowania dyskoteki: Tak
Zróżnicowanie standardu pokoi uczestników wycieczki: Tak
Kultura i prezencja obsługi obiektu: 5
Standard wyposażenia pokoi i sprawność urządzeń: 3
Czystość pokoi: 4
Czystość urządzeń sanitarnych: 4
Czystość obiektu gastronomicznego: brak
Jakość podawanych potraw: brak
Ilość podawanych potraw: brak
Czas podawanych potraw: brak
Współpraca z obsługą obiektu gastronomicznego: brak
Współpraca z obsługą obiektu noclegowego (w szczególności dot. recepcji): 5
Osobne pokoje dla kierowcy i pilota: Tak
Nadmierne sformalizowanie procedur meldunkowych: Nie
Możliwość negocjacji cen dla grup przez organizatora: Tak
„Gratisy” dla obsługi grupy turystycznej: Tak
Skargi ze strony klientów przekazywane do pilota/przewodnika w trakcie trwania imprezy: Nie
Własne inicjatywy obsługi obiektu noclegowego zmierzające do poprawy/utrzymania dobrego wizerunku świadczonych usług: Nie
Dom Turysty w Zgorzelcu to obiekt oferujący noclegi w standardzie turystycznym, a właściwie schroniskowym, choć nie ma tu niestety ogólnodostępnej kuchni, w której goście mogliby sobie przygotować własny posiłek. Polecana przez recepcję restauracja znajdująca się w najbliższym sąsiedztwie w porze śniadaniowej jest nieczynna. Do tego należy dodać płatny parking, zróżnicowany standard pokoi, brak Wi-Fi i TV (w pokojach), „korytarzowe” łazienki i ogólnie mroczną atmosferę zaniedbanej kamienicy z autentycznie odpadającym - ogromnymi płatami - tynkiem, co przywołuje na myśl typowe domy, w których umieszcza się akcję krwawych horrorów. Atutami są: bardzo bliskie położenie od mostu granicznego z Görlitz oraz nieliczne pokoje o podwyższonym standardzie z TV i węzłem sanitarnym, co może być paradoksalnie - w przypadku grup turystycznych - przyczyną konfliktów dotyczących zróżnicowanego standardu pokoi poszczególnych uczestników wycieczki.
|
Copyright © Towarzystwo Turystów Przyrodników i Krajoznawców |
Biuro Zarządu TTPiK czynne: od poniedziałku do piątku godz. 9.00 - 17.00 |
tel. 22 407 55 81, 606 314 661, 602 123 561 ul. F. Pancera 11/11 03-187 Warszawa |
|
